Tregim për fëmijë. 🌟 Një gur që qante kur s’e mbante më kujtesën!

Nga Arian Galdini

Unë jam Guri i Melinës.

Jetoj në një botë ku zjarret e heshtura ndriçojnë çdo qytet. Le t’ju tregoj si Melina, Arditi dhe fëmijë të tjerë ndezën kujtimet e tyre pranë një dritareje…

Në qytetin gurë-lindur të Krujës, në një shtëpi të bardhë ku heshtja kishte bërë fole në çdo qoshe, jetonte një vajzë që nuk e njihte zërin e vet. Emri i saj ishte Melina. Ajo kishte sy të mëdhenj dhe të qetë si dritaret e mbyllura të një biblioteke që s’kishte lexues prej vitesh.

Në dhomën e saj, mbi një mbulesë të thurur nga gjyshja, qëndronte një gur. Jo një gur i zakonshëm, por një gur i gdhendur me një valë të hollë. E kishte marrë nga gjyshi kur ishte pesë vjeçe. Ai i kishte thënë: “Në Krujë, fëmijët që nuk flasin, i tregojnë ndjesitë duke gdhendur gurë. Ky është guri yt. Ai do të ndezë një flakë kur ta prekësh me një lot të vërtetë.”

Melina kurrë nuk ia kishte treguar lotët gurit. Jo kur nëna iku, jo kur babai e harroi, as kur shoqet u larguan pa kthyer kokën. Ajo i mbante brenda vetes, fjalët që nuk dinte si t’i thoshte, si rrobat e vjetra në fund të sirtarit. Por guri nuk kishte harruar.

Një mbrëmje, kur erërat shëtisnin rrugicat si kujtime të lodhura, guri nisi të nxehej. Jo si zjarr, por si një frymë që ngrihet nga hiri. Dhe atëherë ndodhi ajo që askush s’e kishte parë ndonjëherë.

Guri qau.

Jo me ujë, por me dritë. Një flakë e heshtur u ngrit prej tij, një shkëndijë që nuk digjte, por ndriçonte. Melina e pa dhe diçka brenda saj u drodh, si një këmbanë që zgjimoi një kishë të harruar.

— Më mungon, — tha ajo, me zë të ulët, por me tërë shpirtin që kishte fshehur.

Flaka e gurit u përhap në dhomë, e ngrohtë, e butë, si një batanije që mbulon një fëmijë në natë. Dritarja që s’ishte hapur prej kohësh, u çel vetë.

Të nesërmen, fëmijë të tjerë trokitën në derën e saj. Secili mbante nga një gur të gdhendur. Arditi mbante një me një diell të thyer. Bora kishte sjellë një gur të sheshtë me një çelës të vizatuar me laps. Asnjëri nuk foli fillimisht. Por Melina i ftoi brenda. Dhe i tregoi flakën.

— Është zjarri i kujtesës, — tha ajo. — Çdo lot ndez një histori që s’duhet harruar.

Që atë ditë, fëmijët nisën të sillnin gurët e tyre. I vendosnin në një rreth të madh mbi qilimin e vjetër. Dhe çdo javë, kur dielli binte, ata ndiznin një qiri pranë gurëve të tyre.

Kështu lindi rrjeti i parë i Zjarreve të Kujtesës.

Në shkolla, parqe, biblioteka, nisën të shfaqeshin gurë të vegjël, të gdhendur me valë, çelësa, yje të thyer, sy që qajnë. Çdo gur kishte një qiri pranë. Dhe një letër të vogël që thoshte: “Ky është kujtimi im. Mos e shkel. Mos e harro.”

Melina tani nuk kishte më nevojë të fliste për gjithçka. Por çdo herë që vinte një fëmijë i ri, ajo i jepte një gur bosh. Dhe thoshte:

— Ti e di çfarë do gdhendësh. Guri yt do ndezë flakën që fjalët s’e ndezin dot.

Arian Galdini

🕊️

Thirrje për fëmijët e botës:

Gdhend një gur me një shenjë të zemrës sate. Ndez një qiri pranë tij. Vendose në një vend ku dikush mund ta shohë. Çdo gur është një kujtim. Çdo flakë është një kujdes. Çdo fëmijë që qan, ndez një qytet.

📚 Zjarret e Kujtesës – një rrjet global i ngrohtësisë që lind nga guximi për të mos heshtur më.

https://www.zjarretekuajteses.org