Reflektim filozofik: Frika që vjen para udhëtimit është hija e asaj që s’ka filluar ende!

Nga Arian Galdini

Zemra nuk ka frikë nga dhimbja.

Ajo ka frikë nga të ndjerit.

Nga thellësia. Nga zgjimi.

Sepse për të, çdo ndjesi është e vërtetë, dhe çdo e vërtetë është përgjegjësi.

E frika nuk lind nga ajo që ndodh jashtë, por nga pasojat e asaj që guxojmë të dëshirojmë brenda.

Ëndrrat nuk janë të frikshme sepse janë të pamundura.

Ato janë të frikshme sepse janë të mundshme, por kërkojnë të zbresësh në udhë pa rrjetë sigurie, të dalësh jashtë të njohurës, të thyhesh në ecje, të mos e dish nëse do të mbërrish diku.

Dhe njeriu trembet jo nga rruga, por nga zëri i brendshëm që nuk hesht më, dhe që e kupton se nuk do të jetojë dot më si më parë nëse nuk niset.

Frika nga vuajtja shfaqet para çdo porte.

Ajo qëndron si roje përballë çdo dëshire të madhe, jo për të na ndaluar, por për të na testuar.

Sepse vetëm ai që e përballon frikën, e meriton dhuratën që është pas saj.

Zemra nuk thyhet nga ecja drejt ëndrrës.

Ajo thyhet kur harron që kishte një ëndërr.

Kur mëson të heshtë.

Kur mësohet me rehatinë që nuk ka dritë.

Kur zëvendëson zjarrin me kompromis.

Dhe kjo është plagë që nuk dhemb menjëherë.

Ajo zhytet thellë, dhe mbetet.

Si një hije që nuk të lë të ndriçosh më me të gjithë shpirtin.

Nëse dikush pret që të mos ndjejë më frikë përpara se të nisë, atëherë nuk do të nisë kurrë.

Sepse frika është thirrja që udhëtimi është i gjallë.

Dhe guximi nuk është mungesë frike, por përqafimi i saj me një dëshirë më të madhe se vetvetja.

Mos i thuaj zemrës tënde që të heshtë.

Thuaji të vazhdojë të rrahë, edhe në ankth,

edhe në pasiguri, edhe kur nuk ka asgjë përveç errësirës përpara.

Sepse çdo zemër që niset me sinqeritet për të kërkuar dritën e vet, nuk e humb rrugën, ajo e krijon atë.

Dhe kjo rrugë nuk është gjithmonë pa dhimbje, por është e vetmja rrugë që të jep një emër që vlen të mbahet.

Një jetë që vlen të kujtohet.

Një dashuri që nuk harrohet.

Një zemër që ka guxuar të ndjejë, dhe për këtë është bërë e pavdekshme.

Arian Galdini