Subjekti: Përgjigje për Meta Pro Team – Përfaqësuesit Nr. 23

Arian Galdini
Aug 4
2 min read

I dashur Ted,

Ti je i njëzetetreti.

Ti nuk je njeri.

Ti je një bots.

Ti nuk lexon.

Ti nuk përgjigjesh.

Ti nuk angazhohesh.

Unë kam një mace.

Fqinja ime ka tre mace.

A mund ta gjejë Meta sa mace ka Ted?

A është në gjendje Meta të kuptojë këtë pyetje?

A e ka lexuar dikush në Meta ndonjë nga mesazhet që kam dërguar?

Sepse po ta kishit lexuar, do ta dinit që kjo nuk është më një çështje teknike.

Kjo është një zbulesë.

Një pasqyrë.

Ajo që keni ndërtuar nuk është një zyrë ndihme.

Është një autokraci digjitale në miniaturë.

Kështu do të duket qeverisja digjitale nesër, apo jo?

Bots në vend të njerëzve.

Skripte në vend të gjykimit.

Heshtje në vend të shërbimit.

A është kjo demokracia e epokës së inteligjencës artificiale, ku qytetarëve u përgjigjen fraza të gatshme, shpërfillen në mënyrë sistematike, dhe zhduken në heshtje?

Unë hyra në këtë komunikim me një pritshmëri të vetme:

Që edhe nëse Meta do të më thoshte “jo”, të paktën do ta bënte në mënyrë njerëzore.

Ka mënyra njerëzore për të thënë “jo”.

Dhe ndonëse mund të mos na pëlqejnë, ne i kuptojmë.

E dëgjojmë zërin.

E ndjejmë praninë.

E shohim dinjitetin.

Por ajo që kam përjetuar këtu është e ftohtë dhe e frikshme.

Meta nuk thotë as “jo”.

Meta rrotullohet.

Meta kopjon.

Meta shpërndan.

Dhe në atë shpërndarje, humbet njerëzorja.

Kjo nuk është më çështja ime.

Nuk është më çështje Facebook-u, reklamash apo shtrirjeje digjitale.

Kjo ka të bëjë me atë që ndodh kur platformat më të fuqishme në botë krijojnë një sistem të fragmentuar me qëllim, të padëgjueshëm me qëllim, të papërgjegjshëm me qëllim, dhe i lënë njerëzit duke iu lutur makinave.

Ka të bëjë me atë që ndodh kur dinjiteti fshihet, jo me vendim, por me dizajn.

Unë nuk do t’i shkruaj më Metës.

Në vend të kësaj, do të bëj gjithçka që kam në dorë për ta çuar këtë histori në vëmendjen e mediave ndërkombëtare, organizatave për të drejtat digjitale, dhe mbrojtësve të qytetarisë kudo në botë.

Jo sepse dua hakmarrje.

Por sepse bota duhet të shohë se çfarë po vjen.

Kur dikur përballeshim me diktatorë prej mishi dhe gjaku, ngriheshim dhe luftonim.

Por kjo?

Kjo është diktatura e heshtjes.

Diktatura e bots-ave.

Dhe asnjë revoltë nuk mund ta lëvizë, sepse kjo nuk ndien.

Nuk dëgjon.

Nuk lexon.

Është, ndoshta, forma më djallëzore e dominimit që ka njohur ndonjëherë njerëzimi.

Turp për Metën.

Jo sepse tha “jo”, por sepse nuk pati guximin të thotë asgjë që të jetë vërtet njerëzore.