Disa ndriçime nuk bien nga qielli

Disa ndriçime nuk bien nga qielli.

Lindin si heshtje e qetë nga thellësia e ndërgjegjes.

Jo gjithmonë vijnë me madhështi, me shenja, me jehonë.

Ngjizen në vetmi, aty ku njeriu nuk kërkon të shpëtohet, por të kuptojë veten.

Drita që nuk venitet është ajo që s’ka nevojë të shihet menjëherë.

Ajo ndizet brenda, në ato çaste kur ti mbetesh i ndershëm pa duartrokitje, i kthjellët pa siguri, i mirë pa përfitim.

Sepse njeriu nuk ndriçohet për të bërë përshtypje.

Ndriçohet kur refuzon të ndërrojë thelbin me formën, dhe kur e di se asgjë nuk është më e çmuar se të ruash veten në një botë që përpiqet çdo ditë të të ndryshojë.