Fjalët që s’thonë aq sa veprat!

Arian Galdini
Jul 23
2 min read

Nga Arian Galdini

Në një mëngjes të nxehtë vere, një djalë i vogël u ul përballë gjyshit. Kishte një fletore bosh në dorë dhe një pyetje që s’e shkruante dot.

“Gjysh,” tha me zë të ulët, “si e kupton njeriu se çfarë vlen?”

Gjyshi nuk foli. U përkul lehtë, preku me dorë një degë të thyer, dhe e mbolli në tokë, aty pranë. Pastaj u ngrit, i lau duart në një govatë të vjetër, mori krahun e nipit dhe e çoi nëpër fushë, drejt një rruge me gurë që i njihte vetëm ai.

Në atë rrugë, djali pa një grua që hapte portën për dikë tjetër. Një djalosh që ngjiste çantën e dikujt tjetër për një shkallë. Një burrë që ndërpriste punën vetëm për t’i dhënë një gotë ujë një kalimtari.

“Asnjëri nuk foli,” tha gjyshi.

“Ata nuk e shpallën e as u mburrën për arsyen e tyre. E dëshmuan.”

Kur dikush bën një akt të mirë, një gjest të vogël, një ndihmë pa e thirrur askush, ai nuk jep shpjegime. E bën sepse e ka të natyrshme, të vetvetishme nga brendia e tij.

Ndjenjat e vërteta nuk e kërkojnë as bujën, as tellallin e as mikrofonin. Janë fjalë të brendavetes që bëhen veprim.

Dashuria s’ka nevojë të recitohet.

Ndershmëria s’ka nevojë të valëvitet si flamur.

Zemra e madhe nuk qëndron te fjalët.

Rri te hapi i mbajtur për dikë tjetër.

Shpesh, kur mundohemi të kuptojmë dikë, e pyesim për arsyet, motivet, qëllimet.

Por ai që do të tregojë se kush është, mjafton të veprojë.

Sepse njeriu është ajo që bën, jo ajo që thotë.

E vërteta s’gjendet e as shkruhet gjithmonë në libra.

Ajo ndriçon në paqen e një akti të thjeshtë.

Në fund të ditës, djali mbajti mend vetëm një fjali që gjyshi ia tha teksa i lidhte këpucët:

“Mos i beso gjithmonë fjalës.