Lidershipi i së djathtës shqiptare dhe rruga e LRE pas dorëheqjes së Arian Galdinit!

Nga Kristina Nano

Anëtare e Kryesisë së LRE

E djathta shqiptare ka pasur gjithnjë krizë lidershipi, jo për mungesë figurash, por për mungesë përbashkimi, koherence dhe vizioni.

Liderët shpesh janë parë si prijës të çastit, të dalë nga mekanizmat e pushtetit ose nga revolta, por jo si bartës të një doktrine.

Në traditën e saj të vërtetë, e djathta nuk është thjesht interes apo pushtet, është besëlidhje morale, është kujtesë kombëtare, është shkollë karakteri.

Lidershipi i së djathtës nuk matet me shpejtësinë e reagimit, as me retorikën e momentit, por me aftësinë për të mbajtur një drejtim edhe në stuhi, për të ruajtur koherencën midis fjalës, veprës dhe parimeve.

Një lider i së djathtës shqiptare është gjithmonë dëshmitar dhe jo thjesht administrator.

Dorëheqja e Arian Galdinit nga drejtimi i LRE është akt i rrallë në politikën shqiptare.

Jo si largim, por si dëshmi se institucioni është më i madh se individi.

Ky akt e vendos LRE në një nivel të ri, ku struktura, parimet dhe besëlidhja bëhen qëllimi, ndërsa lideri shndërrohet në shembull të një tranzicioni të shëndetshëm.

Në logjikën e leadership-it, dorëheqja e një themeluesi është provë e dyfishtë, nga njëra anë, e pjekurisë së tij personale, nga ana tjetër, e forcës së organizatës që nuk shkundet nga një lëvizje e tillë.

Kjo e dallon LRE nga partitë tradicionale që lidhen vetëm me figurën e një kryetari.

Pas këtij momenti, LRE duhet të ecë mbi dy shtylla të ndërthurura:

Trashëgimia e lidershipit themelues:

Vizioni, doktrina dhe morali i Arian Galdinit mbeten busull. Pa këtë trashëgimi, LRE humbet thelbin e saj.

Institucionalizimi i Besëlidhjes:

Duhet të shndërrohet nga një lëvizje e mbështetur te një figurë, në një komunitet të përbashkët vlerash, ku secili anëtar është mbajtës i fjalës dhe provës.

Rruga politike e LRE kërkon që lidershipi të mos shihet më si një individ i vetëm, por si një ekosistem i lidershipit ku figura të ndryshme kontribuojnë, secili me forcën e tij, brenda një doktrine të përbashkët.

Nëse i bashkojmë këto dy vija, analizën e lidershipit të së djathtës dhe momentin e dorëheqjes, shfaqet një e vërtetë e qartë:

E djathta shqiptare ka nevojë për një model të ri lidershipi që nuk identifikohet vetëm me një emër, por me një trashëgimi ideore dhe morale.

LRE është tashmë laboratori i këtij modeli.

Ky harmonizim e kthen dorëheqjen nga një akt personal në një strategji politike, një mënyrë për t’i treguar shoqërisë shqiptare se ekziston një e djathtë që di të vetëpërmbushet, të vetërregullohet dhe të vetërinovohet.

Kjo është esenca e lidershipit të së djathtës, jo kult individi, por kulturë e besëlidhjes.

E djathta shqiptare ringrihet jo vetëm kur ka liderë që flasin, por kur ka struktura që dëshmojnë.

Dorëheqja e Galdinit është dëshmi e tillë. LRE, duke e mbajtur këtë akt si pikë kthese, ka mundësinë të bëhet shembulli i parë i një partie të së djathtës që ndërton liderë me kulturë dhe karakter, jo vetëm kryetarë me pushtet.

Ky është vizioni i lidershipit që mund të shndërrojë LRE në shembullzuese e pse jo ndër vite edhe udhëheqëse të së djathtës autentike shqiptare, një lidership që buron nga parimet, përjetohet si besëlidhje dhe institucionalizohet si kulturë politike.

Kristina Nano