Mendime Shpirti: Sikur nesër të mos jem më…

Nga Arian Galdini

Sikur nesër të mos jem më, agimi do të vizatojë një vijë të re në librin e kohës, nata do të mbyllet qetë, si faqe që kthehet.

Fryma pranë buzëve sjell jehonën e botës të kthjellët, si rrahje e një ore të brendshme që nuk ndalet.

Dhe më duket sikur një fije e padukshme lidh jetët mes tyre, si kujtesë e përhershme e një ligji që nuk shkruhet: ç’jep, mbetet.

Kam parë farën që thahet në grusht dhe shumëfishohet në dhe.

Copëza e bukës e ndarë ngop më shumë se buka e mbyllur.

Fara bëhet grurë, gruri bukë, buka jetë.

Dhe aty, në heshtjen e brazdës, lind pyetja, a mos jeta gëlon vetëm te ajo që lirohet nga dora? Ç’jep, mbetet.

Një gur i heshtur mban harkun, pa të, ura bie. Fjala, kur mbahet, kthehet në nyje që lidh zemra, kur shpërndahet kot, mbetet erë. Kam parë fjalë që humbën si pluhur, dhe fjalë që mbetën si themel.

A nuk është kështu e vërteta, pra që bota mbahet nga pakica që nuk thyhet?

Natë spitali, pajisjet trokasin si orë.

Një dorë e ftohtë kërkon dorën time, zërat treten, turmat zbehen, mbetet kjo urë e gjallë prej mishi.

Dhe më duket se prania e njeriut që të do sinqerisht e thellësisht, ka peshë që asnjë fjalim s’e mban.

A nuk është një dorë e mbajtur mënyra më e thjeshtë për të thënë se jeta kalon?

Ç’ndahet, mbetet.

Një kambanë e largët lëshon tingull të vonuar, dhe megjithatë mbërrin.

Ashtu ecën e mira, nis sot, prek nesër.

Në tru rrinë gjurmët e përqafimeve, në zemër emrat që na ngritën.

Dhe pyes, mos është kujtesa shteg i hapur që nuk mbyllet kurrë, një kambanë që bie edhe kur askush s’e dëgjon?

Mbrëmja heq fjalët e tepërta si mjeshtër që lëmon gurin.

Borxhet nuk mbyllen me shifra, por me emra.

Kam parë emra që u tretën bashkë me pasurinë e tyre, kam parë të tjerë që mbetën vetëm nga një dorë e shtrirë.

Dhe them me vete, mos vallë pesha e emrit nuk rri te ç’kemi mbajtur, por te ç’kemi dhënë? Ç’ndahet, mbetet.

Kur heshtja bie, pyetjet dalin si yje, ç’më mbetet kur fjalët shuhet, ç’mat peshorja kur koha ndal hapin, ç’mbetet nga emri im kur dorëzohen të gjitha sendet.

Dhe ndoshta përgjigjja nuk rri vetëm te farat që hodha, por edhe te ato që nuk munda t’i mbillja.

Pasuritë treten si kripë nën shi, dhurimet mpiksen si filigran.

Kur fryma pushon, ajo që kemi lënë të gjallë ecën tek ata që e morën, aty emri nuk gdhendet mbi gurë, por mbi dritën e kohës.

Dhe ndoshta kjo është ajo që mbetet, një frymë që vazhdon të marrë jetë përtej nesh, përtej fjalëve, përtej kohës.

Ç’jep, mbetet.

Arian Galdini