.png)
Ngrita dhe ndërtova një Lëvizje Politike me një celular dhe një Faqe Facebook. Tani, Meta (Facebook, Instagram) nuk më lejon të flas!
- Arian Galdini
- Aug 2
- 4 min read
Nga Arian Galdini
Pak vite më parë në marsin 2020, unë isha thjeshr një qytetar pa parti, pa para, pa famë, pa media, dhe pa platformë.
Vetëm një ide, një telefon dhe një faqe në Facebook.
Nga ajo faqe, lindi një lëvizje.
Në 24 mars të vitit 2020, ndeza një dritë të vetme, një faqe në Facebook, për të folur për dinjitetin, drejtësinë dhe ringjalljen politike në Shqipëri, një vend ende i plagosur nga korrupsioni, cinizmi dhe rrënimi demokratik.
Besova, si miliona të tjerë në mbarë botën, se rrjetet sociale ishin kufiri i fundit ku të përjashtuarit nga pushteti mund të ngriheshin, ku imagjinata mund të ndizte veprim, dhe ku një faqe e vetme mund të bëhej katalizator qytetar.
Me atë faqe të vetme, arrita njerëz në çdo cep të vendit e mdje edhe në Diaspirë.
Një zë që nuk u ngrit mbi spektakël, por mbi sinqeritet. Jo mbi zemërim, por mbi shpresë. Njerëzit u mblodhën. Dëgjuan. U organizuan.
Dhe së bashku, themeluam LRE – Rinisja, një lëvizje politike dhe qytetare e rrënjosur në vlerat demokratike, drejtësinë ekonomike, sundimin e ligjit dhe rezistencën ndaj korrupsionit.
Nuk kishim sponsorë. As rrjete mediatike.
As makina partie. Kishim vetëm një platformë. Një faqe të vetme.
Dhe përmes saj, u gjetëm me njëri-tjetrin.
Tani, Facebook nuk më lejon më të flas.
Gjatë 2 viteve të fundit, e veçanërisht muajt e fundit, prania ime digjitale është zbehur në heshtje.
Deri në fillimin e fushatës elektorale të fundit në Shqipëri, postimet e mia arrinin dhjetëra mijëra, shpesh edhe qindra mijëra shikime.
Më pas, pothuajse brenda natës, në ditën që nisi zyrtarisht fushata, dukshmëria ime ra ndjeshëm.
Postimet që dikur përhapesin fuqishëm, tashmë mezi arrijnë një pjesë të audiencës. Kjo rënie e beftë nuk ndodhi sepse unë ndryshova mënyrën e komunikimit. Strategjia ime mbeti e njëjtë.
Por nga ajo ditë, zëri im digjital u hesht.
Dhe ashtu ka mbetur që prej atëherë.
Përpjekjet për të promovuar apo sponsorizuar postime janë bllokuar, edhe pse kam ndjekur rregullat e Meta-s me përpikëri.
Dikush nga jashtë kishte ndryshuar në mënyrë të pashpjegueshme vendndodhjen nga ku dukej se vepronte Faqja ime, duke e zhvendosur në mes të Paqësorit, shumë larg në jug të Afrikës.
Faqja ime publike në Facebook, e ndjekur nga afro 100,000 vetë, papritur filloi të sillet sikur ndodhej në Oqeanin Paqësor.
Dhe pikërisht kur angazhimi im politik u thellua, dukshmëria ime nisi të zhdukej.
Asnjë shkelje. Asnjë paralajmërim. Asnjë shpjegim. Vetëm një heshtje aq e gjerë sa është kthyer në strukturë.
Një “Meta support” që tretet në përsëritje. Një zbrazëti e imponuar nga vetë sistemi.
Nga 28 korriku e deri sot, kam marrë përgjigje nga gjashtëmbëdhjetë përfaqësues të ndryshëm të Meta-s.
I fundit, Gaurav, më kërkoi sërish të njëjtat të dhëna që ua kisha dërguar të tjerëve plot pesëmbëdhjetë herë më parë.
Asnjëri nuk adreson thelbin. Asnjëri nuk e çon bisedën përpara. Secili bëhet thjesht një emër i ri pas të njëjtit mur. Një rotacion. Një cikël pa kujtesë. Tipikisht strategjia e ndryshimit të personit në sportel, për të mos dhënë kurrë përgjigje e zgjidhje.
Ky nuk është thjesht shërbim i dobët.
Ky është një model.
Dhe ky model ngre një shqetësim të thellë:
A ka filluar Meta, me vetëdije ose jo, të përqafojë një sistem që shtyp zërat qytetarë dhe politikë përmes mosveprimit, shpërndarjes dhe padukshmërisë digjitale?
Sepse kjo nuk është një çështje teknike.
Kjo është një çështje e lirive politike dhe e të drejtës për të shprehur veten.
Dua ta them qartë, unë e di mirë që zëri im raportohet, heshtet, pengohet dhe algoritmohet nga regjimi autokratik dhe i korruptuar në Tiranë.
E di këtë, sepse jam i vetmi person publik, i vetmi aktivist dhe drejtues politik në Shqipëri, dhe i vetmi autor librash në këtë vend, që jam totalisht i ndaluar në të gjitha mediat e Tiranës.
Shpesh, njerëz brenda regjimit më kanë thënë qartë e drejtpërdrejtë se është marrë vendim politik për të më dënuar me harresë.
Po tani, Meta?
Çfarë duhet të mendoj kur shoh që edhe Meta po e lejon këtë regjim të më mbysë zërin në Facebook dhe Instagram?
Nuk po akuzoj. Po pyes:
A nuk kam të drejtë të dyshoj? Të pyes?
A mos vallë Meta ka filluar të bashkëpunojë, të ndihmojë, apo të lejojë regjime të fshehura dhe skuthokratike, si ai i Tiranës, të heshtin zërat e lirë, të vërtetë, racionalë dhe kritikë?
Sepse kjo nuk më ndodh vetëm mua.
Në mbarë botën, në Shqipëri, Ukrainë, Mianmar, Venezuelë, zërat qytetarë po shtyhen mënjanë, jo përmes ndalimeve, por përmes zbehjes digjitale.
Jo përmes censurës, por përmes zhdukjes.
Jo nga shtypja e drejtpërdrejtë, por nga heshtja e koduar.
Regjimet autoritare e kanë përdorur prej kohësh një taktikë, ndërrimin e sportelit.
Sa herë një qytetar ngre një shqetësim, del një përfaqësues i ri në sportel. Rasti fillon nga e para. Përgjegjësia tretet. Asgjë nuk ecën përpara.
Është tejet shqetësuese që Meta, një platformë që dikur pretendonte se fuqizonte sferën publike, po pasqyron këto struktura.
Unë besoja se Meta do ta njihte historinë e një njeriu që ndërtoi një lëvizje qytetare me vetëm një faqe.
E imagjinoja se kjo do vlerësohej si një shembull i asaj që këto platforma mund të mundësojnë.
Në vend të kësaj, ajo histori po fshihet.
Unë nuk shkruaj nga inati, por nga qartësia.
Kjo nuk ka të bëjë me mua. Kjo ka të bëjë me lirinë e shprehjes, me të drejtën për të marrë pjesë në debatin publik, dhe me faktin nëse platformat që formësojnë komunikimin modern janë ende të gatshme të mbrojnë këto të drejta.
Meta është bërë shumë e madhe për të dëgjuar.
Shumë e automatizuar për të ndjerë.
Shumë e fragmentuar për të mbajtur mend.
Por unë ende besoj:
Se fjala ka rëndësi.
Se zërat qytetarë meritojnë hapësirë.
Se pjesëmarrja politike nuk duhet heshtur nga dizajni.
Heshtja nuk është më mungesë e zërit.
Është funksion. Është strukturë. Është politikë.
Meta duhet të vendosë:
Të mbetet një platformë që fuqizon demokracinë,
apo të kthehet në një sistem që në heshtje e kufizon atë.
Unë jam ende duke folur. Jo sepse dua vëmendje, por sepse besoj që e drejta për të folur, paqësisht, politikisht dhe publikisht, nuk është privilegj. Është e drejtë.
Dhe demokracia, edhe kur është “heshtur”, meriton dinjitetin për t’u dëgjuar.
Arian Galdini
Comments