Shqipëri - Serbi, fitore KuqeZi: Ëndrra për Botëror kalon nga tejkalimi i miteve të Ballkanit!

Nga Arian Galdini

Mbrëmja e 10 tetorit 2025 ka ardhur si rrallëherë tjetër.

Në Stadiumin “Dubočica”, në qytetin e Leskovacit, nën dritat e ftohta të projektorëve, po përgatitet një ndeshje që nuk është thjesht futboll, është Shqipëria përballë Serbisë, në garën për Botërorin 2026.

Në letër është një ndeshje kualifikuese.

Në zemër, është shumë më tepër.

Shqipëria vjen e dyta në grupin K me 8 pikë, Serbia pas me 7 (një ndeshje më pak).

Një fitore në Serbi do të ishte hap drejt ëndrrës, jo vetëm për një biletë në Botëror, por për një ndjenjë që ndoshta kemi pritur gjithë jetën, të fitojmë me dinjitet, pa urrejtje, pa frikë.

Në 2014 një dron ndaloi ndeshjen dhe ndezi plagë. Sot, pas një dekade, në të njëjtin qytet, është koha që futbolli të tregojë se plagët shërohen me sport, jo me zëra të zemëruar.

Serbia ka mobilizuar 5,000 policë, snajperë, ekspertë dronësh dhe ka mbyllur 20% të stadiumit pas dënimeve të FIFA-s për sjellje të tifozëve (Reuters, 30 shtator 2025).

Ky është realiteti. Por nën të, pulson një e vërtetë më e thellë, çdo pasim sonte është një provë kulture.

Historia e këtij dueli është e shkruar me emocione të forta.

Mjafton t’i kujtojmë shkurt, 2014, Beograd. Një dron, një stadium që shpërthen, ndeshje e ndërprerë.

2015, Elbasan. Një fitore për Serbinë.

2025, Tiranë. Një barazim i pastër 0-0, me ndjenjë respekti dhe lojë të ndershme.

Tani, përsëri Serbi. Përsëri tension.

Por edhe një shans që historia të kthehet në mësim, jo në plagë.

Sonte, për herë të parë, kjo përballje nuk është për hakmarrje. Është për shërim.

Shqipëria nuk shkon për të kujtuar dronin, por për ta harruar atë si simbol përçarjeje dhe për ta kthyer në kujtesë që edukon.

Në sport, kjo quhet pjekuri. Në histori, quhet dinjitet.

Njerëzit që dalin sonte në fushë nuk janë thjesht futbollistë, janë djem që bartin mbi supe ëndrrën e një kombi të vogël që do të ndihet i barabartë me të mëdhenjtë.

Sylvinho, trajneri brazilian që na solli frymën e qetësisë, e ka ndërtuar këtë skuadër mbi tre fjalë të thjeshta, disiplinë, bashkëpunim, besim.

Ai u ka thënë lojtarëve:

“Fiton ai që respekton veten në çdo veprim.”

Në portë është Berisha, që ruan qetësinë edhe kur topi fluturon si rrebesh.

Në mbrojtje, Hysaj dhe Ismajli mbajnë barrën e përvojës.

Në mesfushë, Ramadani dhe Asllani janë si dy mushkëri, një që mban ritmin, tjetri që mendon para se të godasë.

Në sulm, Broja është forca e parë, ndërsa Asani dhe Bajrami janë krijuesit e befasive.

Kjo është Shqipëria që nuk sheh më prapa, por përpara.

Ata luajnë jo për mllef, por për dinjitet.

Jo për të përmbysur historinë, por për ta shkruar ndryshe.

Në letër, është lojë 4-2-3-1.

Në shpirt, është kombinim i ndjenjës me logjikën.

Serbia ka Milinković-Savić dhe Tadić, që kontrollojnë lojën me përvojë.

Shqipëria, me Asllanin, Ramadanin dhe Bajramin, kërkon të thyejë ritmin e tyre me presion të lartë dhe kundërsulme të mençura.

Në krah, Asani është rrufeja jonë.

Në qendër, Broja është betimi i forcës së re shqiptare.

Por Sylvinho nuk kërkon vetëm topin.

Kërkon qetësinë, që është arma më e vështirë për ta ruajtur.

Sepse në ndeshje si kjo, emocioni mund të të mposhtë më shpejt se kundërshtari.

Kroacia, pas luftës së viteve ’90, e përdori futbollin për të rindërtuar vetëbesimin.

Nga vend që doli nga lufta, u bë finalist në Botëror.

Kjo është rruga që ndjek sot edhe Shqipëria, jo për të harruar dhimbjen, por për ta kthyer në frymë që e bashkon.

Në Ballkan, futbolli nuk është kurrë vetëm futboll.

Ai është kujtesë e gjallë.

Është shpjegimi më i bukur për atë që jemi, njerëz të pasionuar, ndonjëherë të vrullshëm, por të aftë të rilindim.

Në Serbi sonte përballen dy mënyra të të qenit, një Shqipëri që ka zgjedhur Evropën, rregullin, respektin, dhe një Serbi që ende kërkon rrugën e saj mes Lindjes e Perëndimit.

Por më shumë se politikë, sonte është simbolikë.

Shqipëria nuk shkon për të dënuar askënd, por për të treguar se një vend i vogël mund të luajë me aspiratë të madhe.

Çdo duel ajror është si një debat kulturash, kush di të fitojë pa e ulur tjetrin.

2014 ishte një plagë.

2025 mund të jetë një dritë.

Në atë kohë, një flamur fluturonte mbi fushë dhe ndezi ndjenjat.

Sot, një brez i ri futbollistësh zbritet në të njëjtin qytet me një flamur të heshtur, por më të fortë se kurrë: dinjitetin.

Në vend të dronit që provokonte, kemi organizim që respekton.

Në vend të britmës, kemi lojë të ndershme.

Në vend të urrejtjes, kemi kujtesë që shëron.

Kjo është fitorja më e rëndësishme, ajo që ndodh para se të fillojë loja.

Europa do ta ndjekë këtë ndeshje me sy të hapur.

Jo për rezultatin, por për mesazhin që del nga Ballkani.

Kur Kroacia doli në finalen e 2018-ës, The Guardian e quajti “fitore e moralit kombëtar të një populli të vogël.”

Sot Shqipëria mund të tregojë të njëjtën gjë, se dinjiteti i një kombi nuk matet me madhësinë e territorit, por me qetësinë kur përballesh me historinë.

Në një kontinent që shpesh e sheh Ballkanin si plagë, kjo ndeshje është një ilaç i vogël.

Nëse në Serbi do të triumfojë respekti, atëherë futbolli do të ketë bërë më shumë se çdo diplomaci.

Në tribuna janë 400 shqiptarë, me duar në zemër dhe shikim drejt fushës.

Ata nuk kanë ardhur për të bërtitur, por për të dëshmuar.

Ata janë ambasadorë të dinjitetit.

Në fushë do të jenë 11 lojtarë, por në shpirt janë 3 milionë zemra shqiptare që rrahin për të njëjtën ëndërr, të tregojnë se shqiptarët dinë të fitojnë pa sharje, pa mllef, pa fyerje.

Kur të mbarojë ndeshja, mund të kemi fitore, barazim apo humbje, por në çdo rast do të kemi një shembull.

Sepse nderi është më i rëndësishëm se rezultati.

Nëse fiton, Shqipëria do të bëjë histori.

Nëse barazon, do të tregojë karakter.

Edhe nëse humbet, do të tregojë kulturë.

Në Serbi sonte nuk luajnë vetëm futbollistët.

Luajnë kujtesat, shpresat dhe zemrat e një kombi që ka mësuar të mos ketë frikë nga asgjë.

Sonte nuk do të jetë thjesht një lojë, por një dëshmi.

Dëshmi se shqiptarët kanë dalë nga hija e historisë dhe ecin drejt dritës së tyre.

Kur dritat e stadiumit të fiken dhe komentatorët të heshtin, ajo që do të mbetet është kjo, Shqipëria fitoi të drejtën për të treguar se dashuria për atdheun është më e fortë se çdo urrejtje në Ballkan.

Në fund të fundit, fitoret më të mëdha janë ato që ndërtohen me dinjitet.

Sot lutemi e dëshirojmë të gjithë për fitoren e Kombëtares sonë KuqeZi.

Arian Galdini