Shqipëria dhe Kosova, dy fitore, një kujtesë që u bë dritë!

Nga Arian Galdini

Në mbrëmjen e 10 tetorit 2025, historia e futbollit shqiptar ndaloi frymëmarrjen për një çast.

Në Beograd, Shqipëria mposhti Serbinë 1–0, fitorja e parë në kryeqytetin serb që nga themelimi i Kombëtares moderne.

Dy ditë më pas në Stokholm, Kosova triumfoi 1–0 ndaj Suedisë, herën e parë që një ekip nga toka jonë e vogël thyente një fuqi të veriut në shtëpinë e saj.

Në dy fusha të ndryshme, të ndara nga kilometra e kujtesa, një gjak i përbashkët nisi të rrahë në dy ritme, si dy krahë të të njëjtit trup që po fluturonte në drejtim të dritës.

Këto dy netë nuk hapën një ditë të re, ato mbyllën një shekull që kishte mbetur pa mbyllje.

Në Beograd, u ndje një frymë e çuditshme, si të ecte dikush pranë historisë dhe të mos e ndjente më si barrë.

Në Stokholm, u ndje diçka që nuk ndodh shpesh, heshtja e një fitoreje që flet më fort se çdo britmë.

Kujtesa shqiptare u bë atlet.

Ajo nuk mbante më shenjën e dhimbjes, por lëvizjen e qetë të vetëdijes që di të falë.

Në çdo pasim, në çdo shikim mes futbollistëve, kishte një përmasë njerëzore që tejkalonte lojën, një kujtesë që ecën në fushë si hije e lirë, jo si ndëshkim i së kaluarës.

Ky nuk ishte më sport, ishte një faqe që Fishta nuk arriti ta shkruajë, por që e kënduan këmbët e djemve tanë.

Kur Manaj shënoi në Beograd, heshtja ishte më e zhurmshme se çdo e brohoritur.

Kur Muriqi ngriti kokën në Stokholm, ndodhi ajo që historia s’e kishte njohur, fitore pa triumf, madhështi pa britmë.

Në atë moment, Manaj nuk ishte thjesht sulmues, ishte një Orfe që doli nga ferri me këngë në këmbë.

Në këndin e majtë të fushës, një gur i vogël që preku fanellën e tij u kthye në shenjë fati, sikur vetë toka po donte të merrte pjesë në lojë.

Barishtet e lagështa shkëlqenin në dritën artificiale të Beogradit, si në një ikonë ku çdo pikë uji bëhet varg.

Në Stokholm, në një natë që zgjati më shumë se 90 minuta, djersët e djemve të Kosovës u bënë alfabeti i një kombi që po mëson të flasë me dinjitet.

Në fund të ndeshjeve, dy fanella u bashkuan në ajër.

Në Beograd, ajo kuqezi, në Stokholm, ajo kaltër e bardhë.

Jo më “dy fanella, një zemër”, por dy flamuj, një qendër graviteti që tërheq gjithë kujtesën drejt njeriut.

Një fotografi e paharrueshme, shkëlqimi i barit në thembrën e një futbollisti që sapo kishte shënuar, si dritë që i shpëton tokës për t’u bërë frymë.

Në atë çast, asgjë s’ishte më metaforë, gjithçka ishte e vërtetë, njerëzore, e prekshme.

Në atë bar, Shqipëria dhe Kosova kishin shkruar një fjali të re në librin e tyre të gjatë:

“Fiton ai që e nderon çdo centimetër toke, edhe kur ajo nuk i përket më kujtesës, por vetëdijes.”

Në Beograd, fitorja ishte akt i faljes që ndriçon.

Në Stokholm, fitorja ishte akt i pranisë që forcon.

Dy gola që ndanë kilometra, por bashkuan epoka.

Në këto dy netë futbolli, një trup me dy krahë fluturoi mbi Europë.

Njëri mbante peshën e kujtesës, tjetri peshën e shpresës.

Të dy bashkë krijuan një orbitë të re, një rrahje që lëviz dy hije në një fushë.

Ky nuk ishte më futboll, ishte gjeometria morale e një kombi që po rilind.

Në kontinentin që dikur e shihte Ballkanin si plagë, sonte dy fitore shqiptare u bënë mësim i qetësisë.

Europa pa në sytë tanë atë që kishte harruar te vetja, forcën e dinjitetit të heshtur.

Në Beograd dhe në Stokholm, shqiptarët treguan se një komb mund të jetë i vogël në territor, por i pafund në moral.

Nuk është më çështje përkatësie, është çështje drite.

Kur fiton me ndershmëri, të përkasin jo vetëm fushat, por edhe koha.

Në Beograd, historia uli kokën.

Në Stokholm, e ardhmja hapi sytë.

Në mes, një komb që e kuptoi më në fund se heshtja është muzika më e lartë e fitoreve të vërteta.

Sepse kur një komb fiton me heshtje, ai ka fituar përtej fitores.

Sepse nga një komb që brohoriste për të mos u harruar, jemi kthyer në një komb që hesht për t’u mbajtur mend.

Ne nuk fitojmë më për historinë, fitojmë për vetëdijen që duhet të jetojë.

Shqipëri – Serbi 1 : 0

Suedi – Kosovë 0 : 1

Dy flamuj shtetërorë. Një qendër graviteti.

Dy gola. Një dritë. Një komb që më në fund po fluturon. Një flamur Kombi. Veç KuqeZi🇦🇱🫶

Arian Galdini