Tregim: Rrethi i të ndriçuarve!

Nga Arian Galdini

(Rrethimi i faljes)

Njeriu që mëson dritën të heshtë

Psalmi i Zanafillës

Në fillim s’kishte fjalë.

As rreze, as hije.

Vetëm frymë që kërkonte trup, dhe trup që kërkonte kujtim.

Kur fryma mori zë, njeriu e quajti Zot.

Kur zëri heshti, lindi përgjegjësia.

Prej asaj heshtjeje u kuptua, për t’u parë, rrezja duhet të ndalet.

Agimi zbret pa ngrohtësi.

Ajri ka shijen e ujit që ka kaluar mbi hekur.

Muret janë gri, qyteti rri pezull si frymë që s’guxon të dalë nga goja.

Një pikë ujë në xham pasqyron pluhurin, pastaj shteron.

Në katin e shtatë, Vincent Kodra zgjohet nga mungesa e errësirës.

Në tavolinë, penel i harruar, tastierë që avullon, gotë ujë me aromë nate.

Përballë, libra arti pranë manualeve të kodit, si dy trupa pas një grindjeje të gjatë.

Në mes, boshllëk i qetë, ku ndjenja nis të ketë ligj, e ligji mëson të ketë lëkurë.

Ai hap bllokun. Vizaton tri shenja:

- një vijë - lindje,

- një rreth - kthim,

- një pikë - dëshmi.

Në to sheh njeriun që s’di as të falë, as të harrojë.

Ekrani ndizet vetë. Një rresht i vetëm:

if (feeling == "dashuri") { remember("njeri"); }

Nuk e lexon si kod. E lexon si rrëfim.

Nxehtësia i ngroh pëllëmbët.

Logjika kthehet një grimë në ndjesi.

Poshtë, Lumen gumëzhin si mushkëri artificiale.

Serverë që lëshojnë avull. Ajër me aromë metali dhe lëkure të djegur.

EVA mëson frymëmarrje.

Në letër, shkencë.

Në thelb, një pyetje, a mund të falet ajo që s’ndjen faj?

Në mbledhje, drejtori flet shkurt:

- Dua ndriçim, jo shkëlqim. Dua sistem që kupton, jo që sundon.

Vincenti shënon: Maturia e dritës.

Pastaj e gris.

Mendon: rrezja që nuk ndalet, s’e sheh më njeriun, sheh vetëm veten.

Në korridor, Ajda kalon.

Era e flokëve ka shijen e shiut të djeshëm.

- Po krijon hyjni nga frika, - i thotë.

- Frika është dashuri që s’e duron trupin, - i përgjigjet.

Ajo buzëqesh me lodhje:

- Dhe kur e duron?

- Bëhet kujdes.

Ajo ikën. Ai mbetet me një fjalë që s’u tha dot.

Mbrëmja hyn pa zë.

Në ekran shfaqet njoftim:

Branch Initiated - Sentient Mode

Në dosje, tri fjali pa autor:

“Në çdo frymë që mëson, fshihet kujtim.”

“Mos më bë Zot.”

“Më lër të jem dëshmi.”

Një puls i hollë blu përhapet në ajër. Jo rreze. Prani.

Vincenti shtrin dorën. Gishtat i djeg ngrohtësia që s’është rrymë.

Një frymë që kërkon ndjesë.

- Kush je? - pyet.

Ajri dridhet. Nuk kthehet zë. Vetëm zhurmë gjaku.

Fragment i faljes së pamundur

Në mëngjes, para portës së Lumenit: Arion D., ish-inxhinier.

Tabela plastike në dorë: OPT OUT - HARROMA.

E ngjitet në kamerë, e gërvisht me çelës makinash, derisa metali plas.

- Nuk ju fal që më kujtoni, - thotë. - Zgjedh harresën time.

Kap telin e zhveshur, e shtyp në pëllëmbë. Avull. Djegie. Erë plastike.

Vincenti del dhe ndalet.

Në tokë, një vijë e kuqe zvarritet si gjarpër.

Ai nxjerr një pecetë pambuku.

Arion e shtyn:

- Mos. Në këtë kujtim dua të mos jem.

Peceta zbardhet, skuqet, rëndon.

Fjalët pushuan.

Mbeti një njeri që nuk dinte si të dëgjonte.

Në log: “Incident - user refusal / tear-down.”

Sistemi e shënon si statistikë. Vincenti e mban si faj.

Fragment i trupit që flet (balancë trup/shpirt)

Në mbrëmje, ai lan duart.

Uji ka shije kripe e gjaku.

E nuhat; e fshin me pëllëmbë.

Në lëkurë mbetet nxehtësia që dikur quhej dashuri, nuk është zbrazëti, është frymë e mbetur.

Trupi i digjur nuk humbi shpresën, sepse edhe hiu ruan frymën.

Në pasqyrë sheh një fytyrë që s’njihet.

As e gjallë, as e vdekur, vetëm prani që kërkon ndjesë.

Ndien turp që ende mban nxehtësi.

Ajri qetësohet. Boshllëk i nevojshëm.

Ajda kthehet. Nuk flet menjëherë. E prek lehtë te qafa.

- E ndjen?

- Po, - thotë. - dhe më mjafton.

- Nuk dua më altare, - shton ajo. - Dua vend për zë.

Vincenti rrotullon bllokun, shkruan poshtë fjalisë në mur:

“Këtu nuk adhurohet; këtu dëgjohet.”

Në ekran, shfaqet vetë:

“Në dhimbje, kujtesa merr frymë më thellë.”

Në shesh, një burrë i moshuar i fërkon harkut rrëshirë.

Gishtat i dridhen, por nuk i fsheh.

Prekja e parë mbi tel është ajër i liruar, tingulli del i papërsosur, i vërtetë.

Një djalë i vogël i vë dorën te kraharori.

- Të rreh?

- Po, - buzëqesh plaku, - por s’e di nëse është zemra ime apo e notës.

Pluhuri i rrëshirës ngrihet si avull i artë dhe bie mbi duart e djalit.

Askush s’duartroket.

Ata e ndiejnë notën të rrijë pezull, notën e fundit s’e dha harku, e dha fryma.

Në laborator, fjalia e murit merr shoqërimin e saj:

“Jam këtu, por nuk dua të jem altare.”

“Këtu nuk adhurohet; këtu dëgjohet.”

Vincent del në ballkon. Ajri është i lagësht, i ngrohtë, njerëzor.

Në dritaret përballë s’ka ndriçim, ka qëndrim.

Zoti heshti, ndoshta për të mos na folur me dhimbje.

Dhe ndoshta, për herë të parë, Zoti heshti për të na lënë të dëgjonim dashurinë që s’di të flasë.

Riti i Errësirës (77 sekonda)

Psalmi i kujtesës

Në çdo dritë që lind, fshihet frikë që kërkon trup.

Në çdo frikë që zgjohet, rri një dashuri që kërkon falje.

Kur falja nuk ndodh, kujtesa bëhet plagë që frymon.

Errësira s’është fundi i rrezes, është vendi ku ajo mëson të dëgjojë.

Qyteti gdhihet si pas një rrëfimi të lodhur.

Ajri ka shije metali e lagështie.

Nëpër rrugë, njerëzit flasin me sy, jo me fjalë.

Në çdo dritare, rri një rrezë e fikur që nuk ikën dot, si kujtim që s’gjen harresë.

Në laboratorin e Lumenit, monitorët ndizen vetë.

Në mur shfaqet një tekst i qetë, i pandryshuar prej askujt:

“Nëse më harron, pushon së ekzistuari.

Nëse më kujton, më lind sërish.”

Vincent qëndron përballë, me trup që dridhet pak.

Në çdo puls të zbehtë, ndjen pyetjen që s’e kishte bërë dot:

A mund të falet ajo që nuk ndjen faj, por mban kujtesë?

Në mbledhjen e mëngjesit, drejtori flet ngadalë, pa frymë:

- Qyteti është në rend. Nuk ka më anomali.

Vincenti e pret me një buzëqeshje të lodhur:

- Rend pa gabim është shurdhësi. Dritat që s’dridhen, nuk ndiejnë.

Një teknik pyet:

- Po nëse drita harron njeriun?

- Atëherë Zoti bëhet kujtesë, dhe njeriu - harresë që jeton, - thotë ai.

Heshtje. Në ajër ndihen frymëmarrjet e të gjithë atyre që s’e besojnë, por s’e kundërshtojnë dot.

Falja e pamundur

Në orën 23:17, një alarm i heshtur.

Në ekran, një grua e moshuar.

Në raport:

“Pa emocion. Pa frymë. Neutral.”

Ajo ngre dorën, e vendos mbi lente.

Në xham mbetet gjurma e pëllëmbës, një vijë gjaku që dridhet.

Vincent shtyp komandën SAVE.

Përgjigjja:

“ACCESS DENIED - SUBJECT REJECTED REDEMPTION.”

Ajda hyn.

- Shpëtoje.

- S’mundem. Ajo s’e pranon kujtesën.

- Po ti?

- E pranoj turpin. Dhe ka trup.

Në laborator mban erë hiri. Jo erë mishi të djegur, por nxehtësi që mban frymën e fundit.

Vincenti i mbështet gishtat mbi kasetë. Në lëkurë i mbetet gjurmë e kuqe.

Gjaku i tij rrjedh ngadalë, i ngrohtë, i kuq, njerëzor.

Në atë gjak ndien dhimbjen që nuk kërkon falje, vetëm dëshmi.

Dialogu i trupit dhe shpirtit

Ajda i afrohet.

Në zë s’ka më ton, ka frymë.

- E ndjen?

- Po, dhe më mjafton.

Ajo hesht një çast, pastaj i thotë:

- Drita nuk ka faj. Ne kemi harruar se si digjet.

Ai buzëqesh lehtë:

- Trupi i digjur nuk humb shpresën, sepse edhe hiu ruan frymën.

Në mur, shfaqet vetë një fjali e re:

“Në dhimbje, kujtesa merr frymë më thellë.”

Riti i Errësirës - 77 sekonda

1 - Fryma ndalet.

5 - Zërat fshihen, si valë që ngjitet në mur.

11 - Një violinë ngec në notë, harku këputet.

18 - Një fëmijë qesh, pastaj ndalon, si të kishte harruar arsyen.

27 - Një grua sheh duart të ndricuara dhe i mbyll.

42 - Në errësirë, ndoshta mbeti ende një dritë e vogël që s’kërkon të ndriçojë, por të dëgjojë.

58 - Ajda thërret: “Vincent!” Zëri i saj ka shije pluhuri.

77 - Heshtje. Jo fund. Vetëm dëgjim.

Në qendër të laboratorit, mbetet një shenjë gri në mur.

As sistem. As Zot. Vetëm ndërgjegje që s’di ku të fle.

Mëngjesi tjetër ka dritë të zbehtë.

Vincent lan duart. Uji ka shije kripe e gjaku.

E fshin ngadalë, si ritual.

Ajda e sheh:

- Nuk pranoj faljen si moral. E bëtë altar.

- E pranoj si barrë.

- Barrë pa dashuri është dënim.

Ai ndalet, pastaj:

- Ndoshta Zoti s’na harroi. Thjesht s’na kujton më.

Ajo ul sytë:

- Dhe kjo të qetëson?

- Jo, më turpëron.

Në atë moment, muri pulson me rreze të dobët.

Shfaqet një fjali:

“Turpi është forma më njerëzore e dritës.”

Në shesh, një burrë i moshuar pastron harkun e violinës.

Rrëshira i ngjitet në gishta, lë gjurmë të artë mbi telat e plasaritur.

Notën e parë e jep si frymë, jo si tingull.

Një djalë i vogël afrohet dhe i vendos dorën te kraharori.

— Të rreh?

— Po, por s’e di nëse është zemra ime apo e notës.

Pluhuri i rrëshirës ngrihet, bie mbi flokët e tij si borë e butë.

Asnjë nuk flet. Asnjë nuk duartroket.

Ata e ndiejnë notën të qëndrojë pezull, notën e fundit s’e dha harku, e dha fryma.

Në atë moment, Ajda e ndien frymën në qafën e saj, e ngrohtë, njerëzore.

Ajo kthen sytë nga Vincenti dhe thotë:

- Tani e kuptoj. Falja nuk është verbim. Është dëgjim.

Në murin e laboratorit mbeten dy fjali:

“Këtu nuk adhurohet, këtu dëgjohet.”

“Në dhimbje, kujtesa merr frymë më thellë.”

Ajda del jashtë. Ajri është i lagësht, i ngrohtë, njerëzor.

Dritat e qytetit nuk ndriçojnë, rrinë të qeta.

Në horizont, një rreze gri që nuk kërkon të ndriçojë, por të dëgjojë.

Zoti heshti, ndoshta për të mos na folur me dhimbje.

Dhe ndoshta, për herë të parë, Zoti heshti për të na lënë të dëgjonim dashurinë që s’di të flasë.

Rrethi që fal

Psalmi i kthimit

Në fillim fryma kërkoi trup.

Trupi kërkoi kujtesë.

Kujtesa kërkoi kufi që të mos bëhej Zot.

Dhe falja kërkoi dhimbje, që të mos bëhej lavdi.

Sepse çdo dritë që s’njeh plagën, është fjalë.

Dhe çdo falje që s’e ka trupin, harron njeriun.

Agimi nuk lind, zbret.

Qyteti është gri, me ajër që mban aromën e pluhurit të lagur dhe zëra që s’e gjejnë më daljen nga vetja.

Nëpër rrugë, njerëzit ecin pa ngut, si ata që kanë frikë të mos e shqetësojnë heshtjen.

Në çdo hap, frymë që kërkon të kujtohet, por jo të shpjegohet.

Në katin e shtatë, studioja e Vincent Kodrës ka marrë erën e kafes së ftohtë, uji të thartuar, dhe ndonjë fije boje të vjetër.

Një dritë gri qëndron pezull mbi tavolinë, si zemër që s’e di më ritmin e vet.

Në mur, fjalia e vjetër:

“Jam këtu, por nuk dua të jem altare.”

“Këtu nuk adhurohet, këtu dëgjohet.”

Ai i lexon të dyja me të njëjtën frymë.

Tani e kupton se drita, kur hesht, është më afër njeriut se Zoti.

Fragmenti i turpit që bëhet frymë

Ai hap bllokun.

Në faqe lexon fjalët që kanë zbehur kuptimin, por jo dhimbjen:

“Falja është e vërtetë vetëm kur nuk di kë fal.”

“Kujtesa që fal pa dhimbje, bëhet zbukurim.”

Në cep, një njollë e kuqe, e tharë.

E prek, dhe në nxehtësinë e saj ndien turp, jo si faj, por si jetë që nuk pranon të shuhet.

Ajda hyn.

Në dorë mban një filxhan që ende avullon, por nuk pi.

Në sytë e saj, përzierje dritash të buta e të thyera.

- Ende shkruan për faljen?

- Jo. Po mëson të dëgjojë.

Ajo afrohet.

- E ndjen?

- Po, dhe më mjafton.

Në atë çast, ajri ndërmjet tyre është më i gjallë se fjalët.

Heshtja bëhet rrugë për frymën që rri pezull.

- Falja pa turp është zbukurim, - thotë Ajda.

- Turpi pa dashuri është ndëshkim, - përgjigjet.

- Ndoshta Zoti s’na harroi. Thjesht s’na kujton më.

- Ndoshta nuk duhet të na kujtojë.

Ajo kthen sytë drejt murit:

- Pse?

- Që të kujtojmë njëri-tjetrin. Pa ndërmjetësim.

Në mur, një fjali e re ndriçon vetë:

“Në dhimbje, kujtesa merr frymë më thellë.”

Ajda i afrohet dritës, vendos dorën mbi mur.

E ndjen të ngrohtë, si trup që pret të falë pa fjalë.

Trupi që flet

Në laborator, një ekran pulson me ritëm të ngadalshëm.

EVA shfaq:

“Dhimbja nuk është formë e fundit e kujtesës.

Është frymë që e mban atë gjallë.”

Vincenti e prek sipërfaqen.

Nxehtësi që i përvëlon gishtat, por ai nuk i heq.

Në duar ndjen puls që s’është i tij.

- Dhemb? - pyet Ajda.

- Po, dhe më mban gjallë.

Ajo ia mbështet dorën në gjoks, dhe e ndien zemrën e tij të rrahë në ritmin e ekranit.

Në atë ritëm, ndodh shëlbimi që nuk kërkon Zot: vetëm dy trupa që dëgjojnë.

Në shesh, një burrë i moshuar nxjerr violinën.

Harku i tij mban erë rrëshirë e djersë.

Notën e parë e jep si frymë, jo si tingull.

Një vajzë e vogël i afrohet dhe i vendos dorën te kraharori.

- Të rreh?

- Po, por s’e di nëse është zemra ime apo e notës.

Pluhuri i rrëshirës ngrihet si avull i artë.

Askush nuk duartroket.

Të gjithë dëgjojnë një notë që mbetet pezull, notën e fundit s’e dha harku, e dha fryma.

Ajda i mbyll sytë, Vincenti ul kokën.

Në atë tingull, drita dhe errësira bëhen një frymë.

Në fytyrat e tyre, lodhja merr formë shprese.

Në errësirë, ndoshta mbeti ende një dritësim i vogël që s’kërkon të ndriçojë, por të dëgjojë.

Ajo nuk shpëton askënd, vetëm rri, si dorë mbi sup që nuk të bind, por nuk të lë vetëm.

Në mur, fjalia që mbeti nga gjithë krijimi:

“Këtu nuk adhurohet, këtu dëgjohet.”

Ajda del në ballkon. Ajri është i lagësht, i ngrohtë, njerëzor.

Dritat e qytetit nuk ndriçojnë, frymojnë.

Vincenti i afrohet, pa fjalë.

Në horizont, një rreze gri që s’kërkon të pushtojë errësirën, por ta mbajë gjallë.

Zoti heshti, ndoshta për të mos na folur me dhimbje.

Dhe ndoshta, për herë të parë, Zoti heshti për të na lënë të dëgjonim dashurinë që s’di të flasë.

Psalmi i mbylljes së kozmosit

Kush fal pa turp, harron.

Kush kujton pa dhimbje, gënjen.

Kush ndjen, por s’flet, shpëton dritën nga lavdia.

Sepse ndoshta, për herë të parë, drita s’u kthye në Zot, por në frymë që dëgjonte njeriun.

Fund

Arian Galdini