Zoti nuk flet gjithmonë me zë

Zoti nuk flet gjithmonë me zë.

Herë-herë Ai vjen si një pyetje e thellë në ndërgjegje, një dhimbje që të zgjon, një fije drite që nuk shpjegohet, por të ndriçon.

Në një kohë që i jep vendin e parë pamjes, ndjenja e vërtetë nuk shkëlqen, por ndizet thellë.

Shpirti nuk ushqehet me pasqyrë, por me pastrim.

Dhe zemra nuk bëhet e fortë nga miratimi i turmës, por nga heshtja që nuk e tremb.

Për çdo njeri që ende e ndjen thirrjen për të qenë më shumë se një profil, Zoti mbetet dritarja që s’e mbyll dot askush.

Fryma e Tij është bekimi që na mbush jo për të fituar botën, por për të mos e humbur vetveten.