Atëherë, çfarë na mbetet?

Ne po jetojmë në një epokë kur përfaqësimi është zvogëluar në pamje.

Kjo nuk është më politikë.

Kjo është pamje pa substancë.

Është qeveri e formave pa frymë.

Opozitë e figurave pa kuptim.

Dhe në këtë zbrazëti që quhet sistem, qytetari nuk është i përfaqësuar.

Ai është vetëm i regjistruar.

Ai është thjesht shifër në një proces, emër në një listë, prani në një statistikë.

Ai nuk pyetet, nuk dëgjohet, nuk njihet.

Ai pranohet, për sa kohë nuk kërkon të jetë i gjallë në mendim.

Për këtë ne flasim.

Jo për të denoncuar.

Por për të thënë një të vërtetë që e ndjejmë të gjithë, shteti dhe politika janë ndërtuar për të funksionuar pa qytetarin.

Dhe nëse kjo është e vërtetë, atëherë nuk ka më përfaqësim.

Ka vetëm simulim.

Ka vetëm një rregull që ruan veten, jo një kontratë që na përfshin të gjithëve.

Atëherë, çfarë na mbetet?

Vetëm një akt i heshtur, të mos e pranojmë më zbrazëtinë si përfaqësim.

Të mos e quajmë zë atë që flet në emrin tonë, pa na njohur.

Ne kemi nevojë për më shumë se qeveri e opozitë…

Kemi nevojë për ndjeshmëri njerëzore që kthen kuptimin e përbashkët të të jetuarit.

Dhe ajo nuk fillon nga pushteti, as ai i qeverisjes e as ai i llogarikërkimit si opozitar në parlament.

Fillon nga zgjedhja e secilit prej nesh për të mos qenë më spektator.