Jezusi dhe rënia e shenjtërimit!

Nga Arian Galdini

Kohët tona nuk i mohojnë më hapur gjurmët e Shenjtës. Ato i fshijnë me zhurmë.

I zëvendësojnë me spektakël.

I relativizojnë me buzëqeshje.

Shenjtërimi nuk është më shtyllë e jetës, por në rastin më të mirë, nëndjesi simbolike.

Toka nuk dridhet më nga prania.

Hyrja në tempuj nuk ngjall frikë.

Lutja është kthyer në tekst.

Misteri është zhbërë në metaforë.

Çdo gjë e shenjtë tani shfaqet si objekt kujtese, jo si derë pranie.

Shkenca e ka analizuar ritin.

Psikologjia e ka shpjeguar besimin. Antropologjia e ka krahasuar shenjtërimin me zakonet primitive.

Por në fund, asgjë nuk ngjall më dridhje.

Shenja nuk përton më të zbulohet, sepse askush nuk ndalet më ta soditë.

Shenjtërimi nuk rrënë nga mohimi, por nga pakuptimi.

Nga ftohtësia.

Nga tejdukshmërimi i gjithçkaje që s’e lënë më fjalën të heshtë.

Ai nuk vjen për të ringritur tempujt.

Ai vjen për ta kthyer njeriun në altar.

Nuk zgjedh shenjtëri me mure, por prani që digjet brenda njeriut.

Jezusi nuk shfaqet si orakëll.

Ai është zë i brendshëm që s’pranon të harrohet.

Ai nuk kërkon adhurim ceremonial.

Ai vjen si dashuri që nuk shet veten, por jep jetën.

Edhe kur njerëzimi e ka fshehur të Shenjtën në arkiva, ajo ka pritur.

Ajo nuk reagon me dëshpër, as me dënim. Ajo është zjarri që nuk digjet pa ftesë.

Jezusi nuk i thërret njerëzit për të ndërtuar altarë.

Ai i shikon thellë dhe thotë: “bëhu vetë vend i Shenjtës”.

Shenjtërimi nuk zbret nga qielli.

Ai ndizet në heshtje. Në vetmi. Në zemër.

Në rrënjë të njeriut ka vend që nuk e mbush asnjë dritë teknologjie.

Një hapësirë që s’ndizet me ekran, as me fjalë.

Atje lindi ndjenja e të Shenjtës.

Ajo s’u shpjegua. Ajo ndodhi.

Zoti nuk ka nevojë për mbrojtje.

Ai ka nevojë për zemra që nuk i mbyllen. Jezusi nuk kërkon bindje.

Ai thërret për kërkim.

Nuk imponon nderim.

Ai pret frymë që guxon të ulet.

Ai nuk shfaqet me tym, as me dritë.

Ai qëndron në një qoshe të zemrës ku askush nuk përpiqet të hyjë.

Ai nuk e ringjall Shenjtërimin me spektakël. Ai e bën të ndodhë si ndjesi që rritet pa zë.

Dhe kur gjithçka është zhveshur nga frika e bukurisë së pamatshme, Ai qëndron si ajo bukuri që s’ka nevojë të shihet.

Sepse Ai është Shenjtërimi që nuk sëmuret nga harresa.

Dhe kur fjala pushon, Ai qëndron.

Arian Galdini