Mendime Shpirti: Atje ku ngrihet shqiponja!

Nga Arian Galdini

Era godet. Shqiponja ngjitet.

Flatrat hapen kundër rrymës.

Maja e flatrës çan ajrin si teh i gjallë.

Qielli ulëret, kreshtat kërcasin e dridhen, dhe një trup i vetëm ngjitet drejt dritës.

Qielli ka aromë shiu të parë dhe dritë të thyer si nga një agim i vjetër.

Shqiponja zgjedh lëvizjen, strehën e lë mënjanë.

Ajo hyn në zemrën e stuhisë sikur të kthehej në shtëpi.

Rrebeshi bie si daulle e lashtë. Vorbullat përplasen me kraharorin.

Çdo valë ajri bëhet mbajtëse e pashfaqur. Forca e flatrave jep hovin e parë.

Zgjedhja e prerë e mban gjatë.

Zemra drejton, trupi bindet.

Guximi kthen rrymën në udhërrëfyes, rrokullimën në shteg.

Ky ligj i qiellit jeton edhe te njeriu. Furtuna vjen nga jashtë dhe nga brenda. Humbje. Zhgënjim. Heshtje e gjatë.

Mendja kërkon strehë, shpirti kërkon kuptim, dhe të dy gjejnë pushim vetëm në fluturim. Aty lind zgjedhja.

Disa qëndrojnë në breg dhe numërojnë retë. Disa veshin mantelin e guximit dhe hedhin hapin.

Hapi i parë shijon misterin.

Hapi i dytë shijon besimin.

Hapi i tretë shijon lartësinë. Në fillim, ajri shtyn mbrapsht.

Muskuli i shpirtit dhemb. Sytë lotojnë nga rryma. Pastaj ndodh kthesa.

Kryevërshimi kthehet në mbajtje.

Rruga ngjitet vetë. Horizonti hapet.

Njeriu e mat jetën me çastet e ngritjes.

Ditët e qeta japin pushim. Çastet e vendimit japin drejtim. Kur zemra i thotë po rrezikut, drita e brendshme ndizet si rrufe në re.

Frika merr emër, merr formë, merr detyrë, pastaj tretet. Detyra i shërben qëllimit. Qëllimi e ngre njeriun.

Shqiponja e di, lartësia është etika e fluturimit.

Sa më shumë rrymë, aq më shumë kthjelltësi.

Sa më të dendura retë, aq më e pastër pamja përtej tyre.

Qartësia nis nga brenda, pastaj përqafon qiellin.

Në atë përkim, shpirti prek rendin e madh të frymës.

Ligji është i thjeshtë: e njëjta rrymë që të përplas në tokë, të mban pezull kur hap flatrat me masë të drejtë. Teknikë e zemrës. Art i frymës. Matematikë e besimit.

Ura që lidh luginën me kreshtën kalon përmes stuhisë.

Lart, mbi re, ajri bëhet kristal. Heshtja këndon si lahutë e padukshme.

Rrezet mbështillen rreth flatrave si pëlhurë e hollë. Qielli shtrihet pa skaj.

Liria merr frymë plot. Ajo banon te ngritja mbi rrebesh, te ritmi i zgjedhjes së përditshme, te fjala që i thotë po lartësisë.

Ky mësim është për çdo kohë dhe çdo njeri. Në art, dyshimi bëhet muzë. Në dije, lodhja bëhet dritare kuptimi. Në dashuri, plagët bëhen ura. Në punë, barrat bëhen shtylla.

Në shërbesë, sakrifica bëhet këngë. Në shpresë, drita ringjallet. Në falje, zemra çelet. Në kujtesë, rruga zgjatet.

Siç kanë bërë udhëtarët e parë kur shihnin yjet si urë mbi errësirë. E njëjta forcë që të rrëzon, e njëjta të mban pezull.

Kush hap flatrat në zemër të stuhisë sheh atë që shohin të paktët. Sheh horizont pa skaj. Sheh rrymën si aleate.

Sheh dritën që pret përtej çdo reje. Sheh kuptimin që lind nga guximi.

Guximi rilind njeriun. Njeriu rilind botën.

Dhe ky ligj, i lindur para fjalëve, do të mbetet i gjallë sa të ketë qiell mbi kokat tona.

Ktheje stuhinë në shkallë.

Ngjitu.

Qëndro në lartësi.

Sepse lartësia e ruan zemrën të hapur ndaj dritës.

Arian Galdini