Mendime Shpirti: Filxhani dhe Turma

✍️ Nga Arian Galdini

Rufitja e kafesë së mëngjesit s’është shijim. Është shkëndijëz e vogël që ndez ditën nga gjestet më të thjeshta. Kur filxhani afrohet te buzët, zbrazëtia kthehet në çast kuptimi, si përkujtim i heshtur se jeta nis nga gjërat që duken të vogla.

Ndodh ndonjëherë kur përballë qëndron burri i lodhur që shtrëngon çelësin.

Çelësi i tij nuk hap më asnjë derë, por mban shenjën e një zotërimi të dikurshëm, ndoshta strehë, apo ku i dihet, mbase edhe kujtim.

Ashtu si filxhani zgjon të tashmen, çelësi ruan gjurmën e së shkuarës. Sende të tilla flasin për njeriun edhe kur heshtin, një copë bote mbetet gjithnjë në dorën e tij.

Ekrani, ndryshe nga këto sende, nuk flet, veçse shpërndan pamje si jehonë, jo si realitet.

Dhe pikërisht aty bëhet dallimi, një send i thjeshtë mban kujtesë, kurse ekrani veç sa reflekton hije.

Në këtë botë hijesh, edhe një mizë mbi tavolinë ka më shumë fuqi se një traktat.

Sepse bezdia e saj është e kapshme, prek gjymtyrët, prish qetësinë më fort se çdo ide e shkruar.

Miza dëshmon se e prekshmja peshon më shumë se iluzioni.

Ashtu si miza endet kot mbi ajër, edhe fjala pa shpirt sillet njësoj, lëviz nëpër hapësirë pa lënë shenjë.

Dhe aty ku fjala s’mbahet nga brendia, mbetet thjesht një zhurmë që tretet, si jehona e ekranit apo si fluturimi i mizës pa drejtim.

Te akuariumi, peshku përplaset në xham dhe vijon.

Nuk njeh kufi tjetër veç pengesës që nuk e lë të shkojë tej.

Një varg i shkruar bën të njëjtën përpjekje, herë çan murin, herë mbetet trokitje pa përgjigje.

Kur turma digjitale shpërthen në sharje, ngjan me breshër gurësh që godet fytyra pa dallim.

Bota mbetet po ajo; vetëm vishet me baltë.

Fjalët helmuese janë bishë kënetash me shumë koka, të cilat sa herë i pret, shtohen.

Vetëm guximi i Herakliut i shkrumbon qafat, duke mbajtur ndotjen larg poreve.

Përbindëshi i kohës nuk endet më në moçal, ai emrin modern, tirania e kodit.

Ajo shpërblen zhurmën, shuan mendimin e kthjellët.

Botet dhe trollitantët s’kanë fytyrë, kanë program që zhdukin çdo zë ndryshe, çdo njeri vlere.

Nuk është makinë, është orakull i errët që parashikon e pllakos me vendim shuarjen dhe mohimin.

Arsyetimi këputet si krahë Ikari, para se të prekin qiellin.

Kupa e dritës së parë, si flaka e Prometeut, ndez rreze kryengritjeje kundër prangave digjitale.

Fjala e lirë nuk hesht, rënkon si mëlçia e të dënuarit të shkëmbit, e kafshuar e ringritur çdo ditë, ulërimë që s’shuhet kurrë.

Thembrat e grisura të këpucës flasin më tepër se çdo arkiv.

Pas tyre kanë mbetur dhe, asfalt, akull, dhe një mbërritje.

Çdo hap i shkelur mbetet dëshmi.

Shkrimi, sado i përqeshur, arrin tek ai që duhet.

Në rrugicë, qeni i lirë s’pyet për tituj.

Me nuhatje dallon mikun nga rreziku. Po kështu duhen dalluar erërat, aroma e fjalës së gjallë nga ndotja e asaj që vishet me zbukurime e xixëllima rrejshmërie.

Në raft, libri i palexuar qëndron si fantazmë pezull.

Sa rrëfime treten, sepse askush s’i çel.

Mendimet e pathëna janë dorëshkrime të vulosur, botë të plota të lëna në terr.

Gjindja e rrjeteve kërkon vulosje. Të tundon të bëhesh gjurmë. Mbrohu me rit, me atë kupën e mëngjesit, çelësin e portës sate, lapsin që hedh dy fjalë mbi letër.

Këto janë shinat ku ecën karroca e ditës, ndërsa turma virtuale tretet në zhurmë.

Një ditë, kripa do të ngjitet në buzë dhe s’do ta dallosh nëse vjen nga deti apo nga loti. Aty kuptohet: madhësia s’e krijon kuptimin. Një pikë uji në shkretëtirë peshon sa oqeani.

Mos kërko përgjigje te masa.

Ajo shkon e vjen.

Bëhu besnik i sendeve që s’ankohen, guralecit që ndjek rrjedhën, romanit teksa pret hapjen e faqes së radhës, çelësit që ruan portën, kafesë pa sheqer të agut të parë, e kështu me radhë.

Prej tyre lind mënyra e qetë e fitores, pa zhurmë, pa spektakël, larg vëmendjes së botës.

Në fund, lëre një fjali të vetme t’ia mbajë barrën e ditës: e vërteta s’kërkon stoli; është zjarr prometean që çan errësirën.

Dhe kur gjen vendin e pastër ku të ulet, as bishat e algoritmeve, as prangat e torturat përditshme të të lidhurit të shkëmbit s’e zhbëjnë dot.

Fjala e dlirë dhe shpirti i paqtë shndërrohen në fillin e artë që mban peshën e një bote.

Arian Galdini