Mendime Shpirti: Minuta që na mban!

Nga Arian Galdini

Koha nuk ecën, pret.

Një dorë e padukshme këput fijet e vonesës dhe, në atë çast, shfaqet meridiani ku sekonda merr emër.

Përjetësia nuk zgjatet, hap fraktura.

Orët kanë lëkurë, jo zemër.

Numri lëviz, masa jepet nga vertikalja që s’bëhet kalendar.

Pesha nuk banon te akrepat, por te meridiani i padukshëm që ruan trajtën.

E shkuara digjet si hi mbi gjuhë.

Djeg kur përsëritet, ndriçon kur shuhet. Prova mbijeton emërtimin.

Gënjeshtra është mish pa kockë, era e parë e së vërtetës e rrëzon pa zë.

Skeleti nuk kërkon britmë, graviteti ruan formën.

Dhimbja nuk rrëfen, arkivon.

Fraktura nuk ruan shenjën, ia vendos emrin. Plaga pagëzon trupin, trupi nuk pagëzon plagën.

Heshtja nuk zbraz, përqendron.

Ajo mbron trajta si gravitet i ftohtë, pa truall, tingulli bie në mineral.

Heshtja është gravitet që i jep gurit gojë.

Skeleti fosforeshent i shpirtit mban kornizën, kur fasada shembet, fosfori nuk fiket, bie vetëm iluzioni.

Koha kafshon mishin me dhëmbë të padukshëm.

Frika vizaton rreth pa atlas dhe e lidh hapin te një pikë.

Thyerja nuk jep dalje, hap dimension të mangët që s’ka hartë.

Padrejtësia akullon frymën, temperatura e ndërgjegjes e shkrin pa britmë.

Prova e së drejtës është nxehtësia që kthen ajrin në trup.

Kur nyja bie, hallka humb funksionin, vaktet e kohës ndërpriten.

Ora ha dorën që e shpiku.

Ruajtja e trajtës nuk kërkon jehonë.

Forma mban masën pa rezonancë, emri është hi.

Ajri shtrihet në fraktura, aty pronësia shuhet.

Zgjerimi i mungesës krijon hapësirë të papërvetësueshme.

Koha nuk jep gjatësinë e ditëve, jep thelbin e sekondës.

Një grimë e djegur për drejtësi peshon më shumë se një shekull i ngrirë.

Kockat numërojnë minutat me dhëmbë.

Terri nuk qëndron si hije, hyn si helm dhe u mëson qelizave refren për errësirën.

Sa më i rëndë këngëzimi, aq më i dukshëm burimi i funksionit që reziston.

Qeliza bëhet orë dhe ha dorën që e mbajti.

Zgjedhja nuk zbukuron, gjykon.

Është plan graviteti ku masa e qëllimit vihet në provë. Vendim.

Vetmia nuk ngushton, tërheq.

Është gravitet që tërheq yje më fort se koralet e turmës. Dëshmi.

Lëvizja pa trajtë nuk bindet, ruajtja e pragut e bën gravitetin të mjaftueshëm.

Çelësat nuk dorëzohen.

Koha nuk pret jashtë, prerja ndodh në mish dhe mat dorën.

Minuta shkruan dorën që e preu.

Minuta që na mban nuk është shtrat lumi, është prag gjykimi.

Kalimi me filament të ftohtë e kthen kohën në dëshmi të pakthyeshme.

Ajo që nisi si prerje mbyllet si ligj. Koha që pret është gjykimi që mban.

Koha nuk mat më, koha kafshon dorën që e shpiku.

Gjykimi nuk ruan, gjykimi ha. Prerje.

Gjykim. Asgjë. Asgjë nuk gjykon, gjykimi është asgjëja.

Arian Galdini