Mendime Shpirti: Të besosh në Zot, do të thotë të jetosh me kuptim!

Nga Arian Galdini

Në mëngjesin e parë të heshtjes, drita s’e di ende se është dritë.

Ora në mur ngec dy minuta pas, filxhani i kafesë avullon si frymë që kërkon qiell.

Në ajrin e hollë të agut, gjithçka qëndron pezull… Edhe unë.

Një pyetje ngrihet brenda, pse jam këtu?

Asgjë s’përgjigjet, por zbrazëtia fillon të marrë frymë.

Besimi hyn në atë përthellni, si dëgjim i një zëri që s’ka fjalë.

Dhe aty ku rastësia mbaron, thirrja nis.

Besimi s’i mbyll pyetjet, i banon.

S’ia fik mendjen njeriut, i hap dritaren.

Në botën që rend pa shpirt, besimi ndalon dhe dëgjon.

Në botën që kërkon t’i shpjegojë të gjitha, ai nuk mbyll qiellin me shpjegim, e hap me kuptim.

S’e shtjelloj, e mbaj gjallë.

Mbrëmje.

Zile që s’bin, orë që ngec. Dritarja mban frymën.

“Mos ki frikë”, thotë një zë pa fjalë.

Nuk ka argument, ka afri.

Dhe ajo qëndresë e heshtur rri më fort se çdo arsye.

Një natë, kur një emër u shua nga telefoni dhe s’u ngrit më, mësova alfabetin e humbjes, një shall mbi karrige, një shenjë në mur, një aromë që s’e kap dot.

Fjalët u lodhën, zëri i brendshëm jo.

Heshtja s’kërkoi shpjegim, kërkoi dashuri që nuk pret kthim.

Rastësia hesht, thirrja merr frymë.

Kur boshllëku m’u ul pranë, s’e përzura.

I ndeza një qiri.

Dyshimi heshti, jo se u mposht, por se u pa.

Sepse dyshimi s’është armik, është dera.

Rreh si qepallë para agut, dy herë mbyllet, të tretën hapet.

Frika s’e shuan, e mëson të digjet pa u vrarë.

Besimi nuk e zëvendëson arsyen, ia zgjeron horizontin.

Arsyeja ndriçon udhën, besimi i jep drejtimin.

Nuk përplasen, si dy duar që mbajnë të njëjtin libër, njëra shkruan, tjetra lexon.

Në atë përqafim të mendimit me misterin, Zoti merr frymë.

Më ka ndodhur ta ndjej në sendet më të thjeshta, në gurin që qëndron, në ujin që ikën e s’përfundon, në aromën e bukës që zgjon përmendjen e shtëpisë, në prushin që rri i gjallë nën hi.

Kuptimi s’vjen si projektor, vjen si shenjë që pret të lexohet.

Kam parë njerëz që e kërkuan Zotin në librat e vjetër dhe s’e gjetën, të tjerë e panë në një dorë që nuk u largua, në një frymë që nuk u shua, dhe kuptuan më shumë se çdo fjalë.

Zoti nuk zbret me zhurmë, qëndron në hapësirën që i lirojmë.

E kur rastësia tretet, thirrja qëndron.

Pa besim, jeta bërtet.

Me besim, këndon.

Rastësia ndodh, e besimi kupton.

Në lisin që përkulet e ngrihet prapë, në rrjedhën e ujit që kujton burimin, në yllin që digjet për t’u bërë kujtim, prania merr trup.

Nuk më kërkon ta dominoj botën, më fton ta mbaj me butësi.

Nuk besoj për t’u shpëtuar, besoj për të kuptuar.

Besimi s’më premton rrugë të lehtë, më mëson si të mos humbas në rrugë.

Kur bie, s’më ngre me forcë, më mëson si të ngrihem ndryshe.

Në heshtje, s’e fik dhimbjen, e kthen në shenjë.

S’e heq mungesën, e mbush me përmendje.

Ka net kur nihilizmi troket:

“Po nëse gjithçka është rastësi, asgjë, pse dhemb?”

Pyetja s’e vret besimin, ia pastron pasqyrën.

Sepse vetëm ai që dyshon, njeh peshën e kuptimit, vetëm ai që humbet, mëson ç’do të thotë të mbash.

Në errësirë, ndonjëherë kuptimi s’vjen si përgjigje, por si kujtim.

Pyetjet heshtin. Thirrja mbetet.

Historia jonë është letër që Zoti e shkruan me dorën tonë.

Ndonjëherë me njolla, ndonjëherë me gabime, prapë lexohet si përpjekje për dashuri.

S’kërkoj përfundim, kërkoj drejtim.

Nuk e mas kohën me orë, e mbaj si kujtim që na përbashkon.

Ajo që ndahet, gjallon.

Ajo që grumbullohet, mpaket.

Një e vërtetë e vogël peshon më shumë se dhjetë arsyetime të mëdha.

Nuk e shpjegoj, e mbaj.

Në fund, s’kërkoj shpjegim, kujtohem.

Sepse të besosh nuk është të shohësh gjithçka, por të mos humbasësh atë që i jep kuptimin gjithçkaje.

Besimi s’e fik mendjen, ia ndez kujtesën.

Aty, gjithçka që ka qenë e jona mbetet si frymë që vazhdon të marrë jetë përtej nesh, përtej fjalëve, përtej kohës.

Se aty ku rastësia mbaron, thirrja nis.

Dhe kjo mjafton.

Nuk e shoh të gjithën e gjithësesi, s’e humbas kuptimin.

Arian Galdini