Poezi: Dielli dhe dashuria...

Nga Arian Galdini

Nuk i fshihem diellit.

Në vend të syve e vendos të shoh botën.

Rrezet ia bëj qerpikë të përqendroj vështrimin.

Qiellin e bëj vendqëndrim mendimesh.

Tokën e lëshoj si një pasthirrmë.

Mbi dete e oqeane lundroj me marinar trishtimin.

Lumenjve shtratin ua sajdis nëpërmjet besimit.

Në pyje, Hirushe të vetmuar lëshoj Dashurinë.

E brenda meje nuk ka më boshllik.

Ke ardhur ti beftas.

E më ke mbushur me Pafundësi.

Ti nuk je e thjeshtë në mua.

Ti je Grimca e Zotit që më jep gjallërinë.

S'më duhen shkencëtarë e as mendjendritur.

Që të kuptoj se pa ty jam veç zbrazëtinë.

Ti në mua e unë në ty bëjmë e zhbëjmë një Gjithësi.

Frytin tonë të dashurisë s'e kemi yll as Galaksi.

David që mbretëron për ne.

Martin që triumfon për ne.

Ne ishim dy e u bëmë tre.

Ishim tre e u bëmë katër.

Janë bij që vijnë nga dashuria.

Janë dashuri që vijnë mes nesh.

Janë botë e re që na ribën.

Na ribën e na rikthen, na zhvendos e na rigjen.

Botët tona tashmë janë ndryshe.

Harlisen bashkë këto botë të dlira.

Për ne shtëpizë dashuria.

Fqinja jonë është Përjetësia...

Fund

Arian Galdini