Poezi:Lumi që mëson zemrën!

Arian Galdini

Në rrëzë të malit, ura e drunjtë me gozhdë të mykura shtrin hijen mbi rrjedhë,

si dora e gjyshit që të zë për krahu para hapit të gabuar.

Uji del nga brinja e shkëmbit si avulli i bukës sapo hequr nga guri,

i kthjellët, me shijen e dheut që ka mbajtur të gjitha stinët.

Emri im fle në rrasë; vetëm një fëshfërimë bari e di ta thërrasë,

si kujtim që ngjitet nga thellësia e prek buzët e një fëmije ende të palindur.

Pastaj rryma mëson zhavorrin të flasë me zëra të ngjirur.

Çdo guralec mban një shenjë: një inicial, një numër që s’i thërret më askush në apel.

Pikat mbërrijnë para dritës dhe zgjojnë trungjet nga gjumi i gjatë,

si këmbanë që ngrihet nga deti për të thirrur të mbyturit.

Valët vajtojnë butë mbi plagët e pashëruara të bregut,

ku çdo tingull troket si zemër e thyer në heshtjen e pafund të botës;

dhe çdo vajtim dëshmon se jeta mund të ecë edhe mbi plagë.

Ndërsa rrjedha zgjatet, gremina rri si nënë e heshtur pas vitesh internimi.

Këngët e dasmave ndalen në mes; gazi kthehet në kripë dhe hyn në gotën që pimë.

Një degë e thatë prek sipërfaqen si fjalë e vonuar,

dhe dallgët e marrin atë fjalë si dëshmi që nuk humbet kurrë.

Në rrasat e lumit dalin profile të shkurtra,

hije burrash që s’u panë më kurrë të zbresin nga mali,

por që ecin ende në pritjen e atyre që numërojnë netët me të njëjtën lugë,

derisa hëna të shpërndahet mbi ujë si kripë që ruan çdo emër të pathënë.

Ndërsa gremina hesht, balta hap gojën e saj të vjetër.

Ajo ruan njësoj gjakun dhe verën; nuk pyet për radhë morti a feste.

Drita nuk vjen si rreze: vjen si letër e vjetër dashurie, e nxirë në skaje;

kur e prek, ngrihet pluhur fjalësh që s’i lexoi njeri.

Hëna këtu nuk pasqyrohet, shpërbëhet në kripë,

si një letër dashurie që shkruhet me gjakun e një populli në migrim,

ku çdo pikë kripe është një yll i thyer që refuzon qiellin dhe rindërton një tjetër.

Hiri i saj endet në rrjedhë dhe u jep buzëve shijen e një të thëne të pamundur.

Një jelek i zbrazët, portokalli, lëviz pa trup,

në barkun e lumit fle një emër pa gjuhë që askush s’e thërret dot.

Ndërsa balta mbyll plagët, deti hap krahët për të mbledhur çdo emër të humbur në një përqafim të ftohtë.

Qetësia mbledh rrymat si fije në grusht.

Nga fundi ngjitet një peshk me luspa të ndezura,

si kujtimi i parë që s’shlyhet as nga vdekja.

Ai kalon mes harresës dhe kujtesës si lajm i ditur se s’do të hapet kurrë.

Sipërfaqja mbyll sytë si një nënë që e di se fëmija s’do të kthehet,

dhe mbi atë qepallë ujore rri pezull një disk pa emër,

sy fëmije që kërkon babanë në detin e migrimit,

ku çdo valë mban emrat e të humburve të çdo lufte,

nga Troja te brigjet e shpërnguljeve të sotme,

ku çdo emër është një plagë që lidh çdo zemër njerëzore në një vajtim të vetëm,

dhe çdo valë e mbart atë plagë si një testament që s’e pranon vdekjen.

Kur lumi ia dorëzon kripës trupin e vet,

gurët më japin emra që s’i kisha, dallgët më kthejnë zëra që i kisha humbur.

Kthehem te ura. Dërrasat më njohin nga kërcitja;

burimi ma njeh zërin dhe ma numëron rrahjen.

Ç’është kthimi? Emër që shpëton nga humnera e harresës,

apo iluzion që na ruan nga zbrazëtia e një bote që harron veten,

duke na lënë të pyesim nëse vetë emri është një gënjeshtër që na mban gjallë,

apo një e vërtetë që na dënon të mbijetojmë nën peshën e saj,

dhe na detyron të pyesim nëse vetë bota është një emër që harron kuptimin e saj.

Tani e di: lumi s’më mësoi thjesht zemrën,

më mësoi se çdo kthim është një emër që shpëton,

si nënë që gjen fëmijën në ëndërr pas një lufte të humbur

dhe e zgjon botën që ta besojë përsëri,

ndërsa ura në rrëzë të malit shtrin sërish hijen, me një gërvishtje të re, mbi rrjedhë,

dhe çdo gërvishtje është një rrahje zemre që s’harron kurrë.

Arian Galdini