Poezi: Tinguj!

Nga Arian Galdini

Pa sy e shoh qiellin.

Me tinguj e mas gjer në pafundësi.

Çdo skutë ia di a thua se duart e mia kanë cekur ngado.

Tingujt ma feksin botën si kërleshje mendimesh.

Tingujt që rrezet e diellit bëjnë harpë të ndërgjegjes sime.

Dëgjoj pafundësinë dhe e njoh deri në fund.

E nuk habitem.

Nuk habitem pse fundin ia di pafundësisë.

Me tinguj ndërgjegjeje gjithçka është e rrokshme.

E pafundme është mundësia, e i fundmë është kuptimi.

Tokën e dëgjoj me sy që nuk ngopen.

Zhurma e saj është kaq e fortë jashtë meje.

Toka e njerëzve që me çdo akt këlthasin.

Toka e gjallesave që s'bëzajne dot.

Toka e maleve që kanë jehonë trishtimin tonë.

Toka e deteve dhe pyjeve që fshehin thellë moszgjimin tonë.

Të fjetur në ëndrrat e Harmonisë së Hipokrizisë ne endemi Somnabul ngado.

Me tinguj që veshët kurrë nuk i kapin.

E sy që shohin por dot nuk dëgjojnë...

Arian Galdini