Nga Arian Galdini Një mëngjes që të gjithë e pritën Ka mëngjese që ndryshojnë trajtën e historisë, jo me fjalë, por me frymë. Mëngjesi i 13 tetorit 2025 ishte i tillë. Hamas liroi 20 pengjet e fundit që ishin gjallë, pas më shumë se dy vjetësh robërie. Ky ishte kulmi i një armëpushimi të ndërmjetësuar nga Shtetet e Bashkuara, Egjipti dhe Katari, në kuadër të një plani me njëzet pika të propozuar nga Presidenti Donald Trump, i cili po zbatohet në fazën e parë. Në të njëjtën di

Nga Arian Galdini Gaza, hi që ruan dritë Gaza është plagë që frymon, një hi që ruan nxehtësinë e vet edhe kur era përpiqet ta shuajë. Pas 9 tetorit 2025, bota pa një akt që i kalon kufijtë e politikës, një marrëveshje që riktheu frymën e arsyes në mes të rrënojave. Presidenti Trump ndërmjetësoi jo thjesht një armëpushim, por një formë të re të rendit moral, forcën që e njeh kufirin dhe e shndërron në përgjegjësi. Ky akt nuk është vetëm marrëveshje diplomatike, por moment civi

Dorëzimi nuk është humbje kur është zgjedhje për të mos ecur më me frikë. Dorëzimi ndaj jetës, ndaj Zotit, ndaj asaj që nuk e kontrollon, është akti më i fuqishëm i njeriut që ka kuptuar se forca nuk është kontrolli, por pranimi. Atje nis ripërtëritja. Jo kur bën gjithçka siç duhet, por kur e lejon jetën të të mbajë, edhe kur nuk di nga të shkosh.

Nganjëherë të gjithë nisen, të gjithë rendin, dhe ti ndihesh si i vetmi që ngel në vend. Por ajo që duket si ngecje, shpesh është rrënjëzim. E bota s’e kupton rrënjën, sepse ka mësuar të lavdërojë degët. Ndërsa ti ndjen diçka tjetër, një paqe që nuk të kërkon t’ia dalësh, por të jesh i tëri aty ku je.

Zoti s’e premtoi jetën pa dhimbje, e premtoi praninë e Tij në çdo dhimbje. Kur zemra s’e gjen dot një shpjegim, ndonjëherë është sepse përgjigjja nuk është fjalë, është qëndrim. Besimi është kur nuk sheh, nuk ndien, por ende vazhdon të ecësh me mirësi, me përulësi, me dashuri. Jo sepse ke përgjigje, por sepse je mbushur me një heshtje të shenjtë, ku gjithçka e humbur gjen një vend për të pushuar.

Nga Arian Galdini “Maska nuk mbahet për t’u fshehur, por për t’u pranuar nga turma.” Një epokë me maska të reja Kur një shoqëri humbet besimin, politika nuk zhduket, ajo vesh maskë. Dhe kur elitat politike nuk e përballojnë dot as të vërtetën, as pasojat e saj, krijojnë forma që ngjajnë me ndryshim, por janë vetë vazhdimi. Kjo është ajo që po ndodh sot në Shqipëri, nuk jetojmë një tranzicion real, por një ritual të pavarësisë së kurdisur. Vendimi i fundit i Gjykatës Kushtetue

Nuk ka nevojë të flasësh me forcë, kur jeton me vërtetësi. Nuk ke përse të shpjegosh çdo zgjedhje, kur secila prej tyre buron nga një paqe që nuk të lë të bëhesh tjetër. Kur dikush të pyet pse nuk u dorëzove, ti nuk jep arsye, por je vetë përgjigjja. Je gjallë, i kthjellët, dhe ende i butë. Ky është qëndrimi që sfidon gjithçka, pa ngritur zë.

Ka ndjesi që nuk i sjellin vitet, por një çast i vetëm kur kupton se më shumë se me çfarë ke kaluar, matesh me si e ke kaluar. Edhe...

Në Leskovac sonte nuk luajtën vetëm 11 futbollistë, luajti një komb i tërë. Çdo pasim, çdo duel, çdo gol ishte një betim se ne dimë të...