Në kohë kur gjithçka blihet, mbetet si shenjë e rrallë vetëm ajo që nuk shitet. Kush ruan besën me veten, kush nuk i jep dorë maskës, kush nuk e lë ndërgjegjen të varet nëpër pazare, ai është i pasur. Edhe i rrethuar nga boshësia, ai është tokë që nuk shteron. Sepse nuk është njeriu i madh ai që zë më shumë vend në skenë, por ai që zë më shumë vend në ndërgjegjen e vet, dhe nuk e lë bosh. Të jesh i mirë nuk është një strategji, por një dëshmi. Dhe ajo dëshmi njihet në dritën

Ka një lloj heshtjeje që nuk është dorëzim, por pastrim. Kur njeriu e fton veten në gjykim të ndershëm dhe në përballje me ndërgjegjen, aty fillon ringritja e vërtetë. Jo ajo që bëhet për sy të botës, por ajo që ndodh brenda, kur një shpirt i trazuar nuk kërkon fajtorë, por kërkon kthim. Jeta s’është garë për pushtet, por thirrje për kthjelltësi. Nuk fiton ai që bind të tjerët, por ai që e sheh të vërtetën pa frikë dhe nuk e shkel atë, as kur e kthen kokën askush. Dinjiteti i

Sot pasdite, në 17:45, do të jem LIVE në Vizion Plus 🎥 në emisionin e pasdites ☀️💬 Do flasim për ide, për frymë, për realitetin që ndryshon e për njeriun që zgjohet 🌍❤️ 🎙️ Ju ftoj të ndiqni bisedën, të ndani mendime e të jemi bashkë në këtë pasdite që premton dritë e reflektim 💫 #VizionPlus #Live #Pasditja #ArianGaldini #bisedë #inspirim #frymë #ditëmeDritë

Rritja shpesh keqkuptohet si largim nga vetvetja. Si të duhej të jesh dikush tjetër për t’u quajtur i pjekur. Por pjekuria nuk është ndryshim i formës, është thellim i rrënjës. Është kur mbetesh i njëjti në vlerat e tua, edhe kur bota të tundon me çmime e lavdi të lehtë. Në një kohë ku çdo gjë matet me fitime, mbetja te virtyti është mrekullia e padukshme e njeriut.

Nga Arian Galdini Në mbrëmjen e 10 tetorit 2025, historia e futbollit shqiptar ndaloi frymëmarrjen për një çast. Në Beograd, Shqipëria mposhti Serbinë 1–0, fitorja e parë në kryeqytetin serb që nga themelimi i Kombëtares moderne. Dy ditë më pas në Stokholm, Kosova triumfoi 1–0 ndaj Suedisë, herën e parë që një ekip nga toka jonë e vogël thyente një fuqi të veriut në shtëpinë e saj. Në dy fusha të ndryshme, të ndara nga kilometra e kujtesa, një gjak i përbashkët nisi të rrahë

Ndonjëherë nuk e kupton menjëherë se je nisur në një rrugë të re. Nuk ka fishkëllimë. As lajmërim. Është një kthesë e brendshme që ndodh në heshtje, kur mendimi yt nuk kërkon më të mposhtë botën, por të ndriçojë veten. E nga aty, gjithçka tjetër merr kuptim. Nuk duhet të ndodhin gjëra të mëdha që jeta të ndryshojë. Mjafton një kthjellim i vockël në zemër. Kështu ndodh rinisja e vërtetë.

Jeta nuk është garë për të zotëruar më shumë. Është një përkushtim për të mbajtur gjallë dritën që Zoti ka vendosur brenda nesh. Kur e jeton çdo ditë si amanet të shenjtë, çdo hap bëhet lutje. Çdo fjalë bëhet frymëzim. Dhe çdo vështirësi bëhet urë për të kaluar më tej. Nuk kemi ardhur për të grumbulluar trofe, por për të dhënë dashuri, për të falur, për të qenë dritë për të tjerët. Kjo është jeta që nuk humbet, edhe kur gjithçka tjetër shuhet.

Ka rrugë që nuk çojnë te duartrokitjet. Nuk të bëjnë më të dukshëm. Nuk të japin avantazhe. Por ato janë rrugët ku mbetesh njeri, dhe nuk e shet thellësinë për sipërfaqe. Ato janë rrugët që nuk maten me sukses, por me besnikëri. Me atë ndjesinë e brendshme që e di, edhe pa prova, se nuk e tradhtove veten në emër të asgjëje.

By Arian Galdini There are mornings that don’t begin a new day, they end a long night in history. The morning of October 13, 2025, was such a morning. Hamas released the last 20 living hostages, after more than two years of captivity. It marked the culmination of a ceasefire reconsecrated by the United States, Egypt, and Qatar, within the framework of a twenty-point peace plan proposed by President Donald Trump, now entering its first phase of implementation. That same day, P