🗓️ 24 tetor shënon pesë vite dritë, punë dhe besëlidhje. Pesë vite rrënjë që mbajnë tokën, kurorë që hap horizontin. Pesë vite fjalë me provë, standard me zemër, Rinisje me shpirt. 📍 25 tetor, ditë e shtunë, ora 18:30, Selia e LRE 🎉 Festojmë 5-vjetorin e LRE dhe njëkohësisht zgjedhim Kryetarin e ri të LRE. 🤝 Bashkohemi si familje e Rinisjes, dëshmojmë pjekurinë e komunitetit moral dhe ndezim kapitullin e radhës me besë e vizion. 🌿 Retrospektivë e shkurtër - 24.10.2020,

Nga Arian Galdini Ish - Kryetar i LRE Themelues i LRE Ndërsa mbushim 5 vjet LRE, kujtoj e dëshmij se ne e kemi mbajtur ngahera mendimin të kthjellët si busull që s’tundet nga stuhitë. Rrugës së vetmisë e mohimit i vumë përballë një vendimin tonë themelor. Thellim. Rrënjëzim. Mirësi e ushqyer me disiplinë. Kështu u ndërtua rezistenca e LRE. Çdo baltë u kthye në argjilë karakteri. Çdo shpërfillje në ushtrim durimi. Çdo tentativë zvogëlimi në stërvitje horizonti. Ata e punonin,

Njeriu nuk lartohet nga ajo që zotëron, por nga ajo që nuk pranon të braktisë në vete. Kur gjithçka rreth teje të fton të jesh më pak për të pasur më shumë, ti bëhesh më shumë duke mos u ulur. E vërteta nuk është aksesor. Është rrënjë. Në një botë ku gjithçka ndërtohet për ta mbështjellë, ti je dëshmi se ndershmëria ende ecën në këmbë, në heshtje, por me përjetësi. Asgjë nuk është më e fuqishme se njeriu që ka zgjedhur të mos jetë kameleon. Jo nga krenaria, por nga besimi se

Zoti nuk flet gjithmonë me zë. Herë-herë Ai vjen si një pyetje e thellë në ndërgjegje, një dhimbje që të zgjon, një fije drite që nuk shpjegohet, por të ndriçon. Në një kohë që i jep vendin e parë pamjes, ndjenja e vërtetë nuk shkëlqen, por ndizet thellë. Shpirti nuk ushqehet me pasqyrë, por me pastrim. Dhe zemra nuk bëhet e fortë nga miratimi i turmës, por nga heshtja që nuk e tremb. Për çdo njeri që ende e ndjen thirrjen për të qenë më shumë se një profil, Zoti mbetet drita

Nga Arian Galdini Sheshi dhe violina Shiu i tetorit zbriste qysh në mbrëmje, si kujtesë e një malli që s’kishte më emër. Qyteti rrinte pezull, si në një gjumë të përkohshëm, ndërsa dritat e rrugëve ndizeshin me një drojë të butë, sikur edhe ato kishin mall për errësirën që do t’i bënte të ndritnin më fort. Kalldrëmi i lagur mbante aromën e gjakut të vjetër të këtij qyteti. Ai kishte parë dashuri, tradhti, heshtje dhe premtime të thyera. E megjithatë ruante shpirtin e durimit,

Jemi rrethuar nga kënaqësi që zhurmojnë, por nuk ndriçojnë. Në një shoqëri ku sukses quhet çdo ngjitje pa përmbajtje, çdo zbrazëti e kamufluar si “përparim” na çon më pranë humbjes së shpirtit. Ripërtëritja e vërtetë fillon atje ku njeriu refuzon të prostituojë me idetë. Në atë vend të brendshëm ku e vërteta nuk blihet, morali nuk negociohet dhe ndërgjegjja nuk shitet për vend komod. Për një Shqipëri që do të mbijetojë, na duhet një rinisje e brendshme. Jo më shumë ligje, por

Nuk ka demokraci pa njeri të ndershëm. Nuk ka liri pa vetëdije. Nuk ka përparim pa mendim. Çdo sistem që ndërtohet mbi fjalë të bukura, por pa shpirtra të përndritur, është thjesht një fasadë. Kur qytetarët ndihen spektatorë dhe jo pjesëmarrës, ajo që mungon nuk është një reformë, por një rilindje e ndërgjegjes. Vetëm aty ku mendimi rikthehet si udhëheqës dhe virtyti si busull, fillon ndërtimi i vërtetë i së ardhmes.

Nga Arian Galdini Kohët tona nuk i mohojnë më hapur gjurmët e Shenjtës. Ato i fshijnë me zhurmë. I zëvendësojnë me spektakël. I relativizojnë me buzëqeshje. Shenjtërimi nuk është më shtyllë e jetës, por në rastin më të mirë, nëndjesi simbolike. Toka nuk dridhet më nga prania. Hyrja në tempuj nuk ngjall frikë. Lutja është kthyer në tekst. Misteri është zhbërë në metaforë. Çdo gjë e shenjtë tani shfaqet si objekt kujtese, jo si derë pranie. Shkenca e ka analizuar ritin. Psikolo

Nga Arian Galdini Në mëngjesin e parë të heshtjes, drita s’e di ende se është dritë. Ora në mur ngec dy minuta pas, filxhani i kafesë avullon si frymë që kërkon qiell. Në ajrin e hollë të agut, gjithçka qëndron pezull… Edhe unë. Një pyetje ngrihet brenda, pse jam këtu? Asgjë s’përgjigjet, por zbrazëtia fillon të marrë frymë. Besimi hyn në atë përthellni, si dëgjim i një zëri që s’ka fjalë. Dhe aty ku rastësia mbaron, thirrja nis. Besimi s’i mbyll pyetjet, i banon. S’ia fik me